Monumentalny album o sztuce sakralnej Łemkowszczyzny, poświęcony architekturze cerkiewnej oraz malarstwu ikonowemu.

Nowe wydanie, rozszerzone o rozdział „Dawne, nowe, przywrócone”

Publikacja składa się z następujących działów: „Tradycja religijna”, „Architektura cerkiewna”, „Wyposażenie cerkiewne” oraz „Ikonografia”, a jej autor, dzięki znajomości języka staro-cerkiewno-słowiańskiego oraz symboliki biblijnej, odsłania tajemnice do tej pory ukryte przed nami w mistyce Cerkwi. Pierwsza część książki wprowadza czytelnika w świat cerkwi. Mówi o tym, że kształt świątyni, zarówno jej architekturę, jak i wyposażenie, determinują wskazania o uniwersalnym charakterze. Autor jako część publikacji postanowił ująć opracowany redakcyjnie tekst swojego nauczyciela i mistrza śp. Jerzego Tura pt. ,,Architektura cerkiewna”. W oparciu o jego myśl i spostrzeżenia prowadzi swoje dociekania naukowe, uzupełnia je szkicami, sztychami i fotografiami archiwalnymi łemkowskich cerkwi. Budowlę, której wnętrze zdobią malowidła, wyposażoną w księgi, utensylia oraz inne ważne sprzęty ożywia i czyni świątynią dopiero sprawowana w jej wnętrzu liturgia, całe obrzędowe bogactwo i zgromadzeni na modlitwie wierni. Taką żywą Cerkiew pokazano w rozdziale trzecim. Przedostatnia natomiast część poświęcona jest ikonografii, zostało w niej przedstawionych przeszło 250 stron wizerunków świętych z ikon z terenów Łemkowszczyzny. Uzupełnieniem książki, bogatej w wiele niepublikowanych do tej pory reprodukcji ikon (m.in ze zbiorów lwowskich) czy archiwalnych fotografii budownictwa cerkiewnego, są analizy, rysunki pomiarowe i dokumentacyjne, projekty, opracowania paleograficzne z tłumaczeniami z języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, wykaz świąt cerkiewnych, cyrylicki zapis liczbowy, datowanie w kalendarzu juliańskim i gregoriańskim oraz rozdział o księgach cerkiewnych.

„Kształt świątyni – jej architekturę i wyposażenie – determinują wskazania o uniwersalnym charakterze, sformułowane na długo przed chrztem Rusi, których dotrzymywanie wcale nie musi stać w sprzeczności z pojawianiem się oryginalnych, właściwych poszczególnym regionom cech. Książka, którą oddajemy w Państwa ręce, jest właśnie próbą opowiedzenia, w jaki sposób lokalna Cerkiew, która na przestrzeni kilku stuleci zyskała własny koloryt, dochowuje wierności tradycji religijnej i podporządkowuje zasób stosowanych form plastycznych wymogom kultu. Aby było to możliwe, zarysowano tło historyczne oraz umieszczono w nim elementy sakralnego dziedzictwa zachowane w bliskim sąsiedztwie geograficznym i kulturowym, szczególnie dawniejsze niż te, które przetrwały na Łemkowszczyźnie lub prezentujące archaiczne rozwiązania formalne”. [Ze wstępu]

Jarosław Giemza – historyk sztuki, kierownik Działu Sztuki Cerkiewnej Muzeum-Zamku w Łańcucie, współzałożyciel i członek Komisji Konserwatorskiej Greckokatolickiej Archidiecezji Przemysko-Warszawskiej, autor licznych publikacji na temat sztuki sakralnej, ekspert instytucji państwowych oraz kościelnych w zakresie oceny przedmiotów zabytkowych i realizacji prac konserwatorskich. W latach 80. i 90. XX w. współorganizator cyklu praktyk studenckich służących inwentaryzacji i zabezpieczeniu opuszczonych cerkwi, koordynator i uczestnik kilku międzynarodowych projektów badawczych, autor i komisarz wystaw sztuki cerkiewnej, projektant malarskiego wystroju kilkunastu współczesnych cerkwi i kościołów. Przewodnik górski i terenowy.

POGÓRZE PRZEMYSKIE rozsiadłe u stóp Bieszczadów, między Sanokiem a Przemyślem – nieodkryte, tajemnicze i dotknięte bolesną historią. Ta malownicza, pograniczna i wielokulturowa dolina Sanu ma przebogate dzieje oraz liczne ich pozostałości, jak choćby szesnastowieczne ruiny obronnego zamku w Dąbrówce Starzeńskiej. Ozdobą tej krainy są wiekowe drewniane cerkwie, a wśród nich te najstarsze – w Uluczu i Piątkowej, swoiste perły architektury sakralnej. Pod koniec XIX stulecia rodzące się nacjonalizmy – polski i ukraiński – uznały San na tym terenie za granicę etniczną. To rozgraniczenie przyniosło tragiczne skutki w latach 1944–1947. Przywołać tu wystarczy mordy na Ukraińcach w Pawłokomie, Bachowie, Brzusce, Sufczynie, mord na Polakach w Borownicy i Dylągowej, czy słynną trzykrotną obronę Birczy. Te wydarzenia do dziś wywołują kontrowersje, wielu zapomina, że ofiary były po obu stronach, w tym również cywile, kobiety i dzieci, wciągnięci w machinę przemocy i strachu przez ścierających się trzech silnych przeciwników: partyzantkę poakowską, oddziały UPA oraz tzw. Ludowe Wojsko Polskie wspierane przez MO i NKWD.

STANISŁAW KRYCIŃSKI (ur. w 1954 r.) – z wykształcenia inż. chemik, z zamiłowania – historyk i krajoznawca. Uwielbia zwiedzać wszelkie zakątki Polski i krajów ościennych, jednak najbardziej ukochał Pogórze Przemyskie, choć jak sam mówi: „nie jest to miłość łatwa”. Autor licznych publikacji dotyczących uroków południowo-wschodniego pogranicza.

Dr Hubert Ossadnik

Nie znam drugiej takiej pracy, która by tak wielostronnie przedstawiała jakąkolwiek część Łemkowszczyzny. Opisuje drobiazgowo wybrane elementy kultury materialnej – głównie na podstawie materiałów MBL, z wykorzystaniem ankiet nauczycielskich, pracy Fischera itd. – układ wsi, budownictwo, wnętrza chałup kurnych i pokurnych, obrzędy budowy domu i „zasiedliny”, zajęcia ludności, pożywienie, stan zdrowotny, higienę i medycynę ludową. Przedstawia Łemków, jako lokalne społeczności, z ich aktywnością polityczną, społeczną i gospodarczą, emigracje zarobkowe, miejscowe stosunki wyznaniowe, obrzędy i zwyczaje doroczne oraz rodzinne, obszerny opis wesela (za Fischerem), zwyczajów i obrzędów pogrzebowych (głównie na podstawie własnych badań). Na podstawie ankiet nauczycieli daje informacje o folklorze, historii poszczególnych miejscowości, legendy i podania o treściach historycznych – daje tym samym pewne przyczynki do „historii mówionej”. [prof. dr hab. Zbigniew Libera]

Jest to przede wszystkim pierwsza monografia poświęcona dziejom wschodniej Łemkowszczyzny w okresie międzywojennym. Wykorzystanie w badaniach mało znanych kwestionariuszy sanockiego Inspektoratu Szkolnego z połowy lat 30. XX wieku pozwala nam widzieć wieloaspektowy świat Łemków oczyma ówczesnych nauczycieli wiejskich, wprawdzie przede wszystkim już Polaków, ale przecież znających środowiska wiejskie i – może poza sferą polityczną – oddających wiarygodnie realia tego czasu. [prof. dr hab. Rościsław Żerelik]

Jarosław Mazur (tekst), Krystian Kłysewicz, Tomasz Michalski, Tomasz Mielnik (fotografie)

Album poświęcony cerkwi pw. św. Paraskewy w Radrużu, jednej z najstarszych drewnianych świątyń obrządku wschodniego zachowanych na terenie Polski, wpisanej w 2013 r. na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.  

Karol Nienartowicz (fotografie i teksty)

Góry i fotografia to dwie pasje wypełniające karty tego albumu. Karol Nienartowicz oswajał się z nimi długo, ale dzięki temu osiągnął mistrzostwo. Jego górskie obrazy są rozpoznawalne i wyjątkowe. Każdym kolejnym kadrem udowadnia, że nawet miejsca sfotografowane tysiące razy można pokazać inaczej, „po swojemu”. Przemierzając dziesiątki pasm górskich, często w niesprzyjających warunkach pogodowych, ze swoich wypraw przywozi materiał, który budzi zachwyt. Podziwiamy nie tylko jego ujęcia, ale też niezwykłą determinację i ekstremalną odwagę. Czekając na światło, rozstawia swój charakterystyczny żółty namiot w miejscach, gdzie wielu nie odważyłoby się nawet stanąć. Jego serce bije w rytmie grani i szczytów – uderzając tak samo mocno w obliczu alpejskich czy andyjskich gigantów, jak i niższych, choć nie mniej pięknych gór. Dla wielu góry to narkotyk, dla Karola Nienartowicza to ciągle świetne plastyczne fotografie, owoc talentu, ale też inspiracji czerpanych z artystycznego wykształcenia. Naszemu zachwytowi nad dopracowanymi ujęciami często będzie towarzyszyć marzenie, by się w tych sfotografowanych miejscach znaleźć i podążać po śladach wytyczonych przez autora.

Karol Nienartowicz fotografuje w górach od 2003 roku. Chętnie podróżuje po rejonach górskich Europy i świata, odwiedził z aparatem ponad czterdzieści pięć krajów na czterech kontynentach. Dużym sentymentem darzy polskie góry, przede wszystkim Karkonosze, Tatry, Pieniny, Bieszczady i Góry Stołowe, gdzie fotografuje w każdej wolnej chwili. Jest licencjonowanym przewodnikiem sudeckim. Od 2016 roku zawodowo zajmuje się krajobrazową fotografią górską. Ma w dorobku kilka wystaw, publikacje we wszystkich wiodących mediach opiniotwórczych w Polsce, periodykach górskich i podróżniczych, wygrane i wyróżnienia w konkursach krajowych oraz zagranicznych, wiele występów w telewizji. Jest autorem górskich przewodników dla fotografów. W 2018 roku ukazała się jego debiutancka książka pt. „Górskie wyprawy fotograficzne”. Przez trzy lata mieszkał w Gdańsku, gdzie pracował przy tworzeniu filmu „Twój Vincent”, który otrzymał nominację do nagród Bafta, Złotego Globu i Oscara. Obecnie mieszka w Krakowie.

Oprawa twarda, format 240 x 300 mm, 448 stron

Józef Półćwiartek, Maria Ślęk-Półćwiartek, Jarosław Giemza

„Wybrany temat zbiorowego opracowania dotyczący dziejów parafii ruskiej w długiej perspektywie trwania (XIV–XX w.) zawiera wiele zagadnień składających się na tę problematykę. Jest to monograficzne ujęcie dziejów obiektu cerkiewnego i parafii, tak bardzo rzadko podejmowane w tak szerokiej formule we współczesnych badaniach historycznych. […] Autorzy ukazali problem życia religijno-społecznego przy cerkwi w Tyniowicach na tle dziejów miejscowości, ośrodków administracji parafialnej i skomplikowanych relacji polsko- ukraińskich w XX w. Dominujące dotąd w historiografii badania nad wyższymi strukturami organizacji Kościoła i elit duchownych doby staropolskiej, pozostawiały zwykle na uboczu zainteresowań szczebel parafii i duchowieństwa parafialnego. Powoduje to ciągły niedosyt informacji o funkcjonowaniu parafii i o różnorodnych funkcjach przez nie spełnianych w lokalnych społecznościach. Stwierdzenie to odnosi się zarówno do Kościoła łacińskiego, jak i Cerkwi ruskiej, do wzajemnych też między nimi układów. Zwłaszcza zaś uboga jest wiedza o parafii ruskiej. Dlatego też opracowanie niniejsze – dotyczące parafii ruskiej w Tyniowicach – nabiera szerszego charakteru badawczego, niemal metodycznego przykładu badań struktur parafialnych na wielkim obszarze eparchii przemyskiej. […] Podstawą rozważań są źródła archiwalne zgromadzone w archiwach polskich i ukraińskich oraz materiały rodzinne. Cennych informacji dostarczyły zwłaszcza księgi metrykalne oraz kroniki szkolne. Ważne miejsce zajmowały różne materiały kartograficzne. Wśród licznej literatury przedmiotu istotna rola przypadła artykułom drukowanym w prasie lokalnej i regionalnej. […] Utrwalenie zatem, w dużej mierze na bazie źródeł archiwalnych, wspomnień i relacji, istnienia wielokulturowej wsi zamieszkałej przez społeczność ruską (ukraińską) i polską jest jak najbardziej godne docenienia. Mam nadzieję, że przyczyni się do lepszego i pełniejszego poznania prawdy o własnych korzeniach i zrozumienia wpływu wielkiej historii na losy osobiste”. [...] Z recenzji wydawniczej dr hab. prof. UR Beaty Lorens

Oprawa twarda, format 160 x 240 mm, 212 stron + alonże

Stanisław Kryciński

Większość opisanego w tej książce obszaru położona jest między pasmami Otrytu i Żukowa. Nie ma tu widokowych szczytów, ale za to można spotkać liczne ślady kilkusetletniej historii. Przeważająca część wsi tętniących tu życiem do połowy XX w. dziś nie istnieje. Jest to wynik wysiedleń, które nastąpiły w 1951 r., w związku z tzw. korektą granicy wschodniej i otrzymaniem przez Polskę 480 km² terytorium z Lutowiskami i Ustrzykami Dolnymi, w zamian za tereny w widłach Bugu i Sołokii. W granicach Polski znalazły się pozbawione mieszkańców osady z kompletną zabudową i cerkwiami. Jednak decyzją ówczesnych władz można było zasiedlić tylko kilka z nich. Pozostałe zostały unicestwione, domy rozebrano, a polom pozwolono zarosnąć. Ponadto w latach 60. XX w. część z nich została zalana w wyniku napełniania gigantycznego zbiornika wodnego utworzonego powyżej zapory w Solinie.

W dorzeczu potoku Czarnego, z istniejących tu dziewięciu wsi, dziś żyją tylko Czarna, Polana i Żłobek. Ta pierwsza, jedna z największych w Bieszczadach, miała dwie cerkwie i dwa dwory, z których jeden był ufortyfikowany. Polana to rzadki przykład wsi zamieszkiwanej niegdyś w połowie przez Polaków i Rusinów. Działała tu kopalnia ropy naftowej, o którą bój toczyli niemiecki hrabia z angielskim dyplomatą. W północno-wschodnim skraju opisywanego obszaru odkryjemy ślady zaginionego zamku w Hoszowie oraz historię niemieckich kolonii w Bandrowie i Steinfelsie.

Przeczytamy tu też o kilku wsiach leżących nad Solinką, m.in. o Łopience, z cerkwią skrywającą cudami słynącą ikonę Matki Bożej. Jeszcze osiemdziesiąt lat temu na tutejsze odpusty przybywały kilkutysięczne tłumy. Po tym jak zrujnowana świątynia została odbudowana przez grupę zapaleńców, kult ten odżył i od dwudziestu lat znów gromadzą się tu wierni z całego kraju. Losy sąsiadujących ze sobą Terki oraz Wołkowyi splotły się w XX w. węzłem polsko-ukraińskiego konfliktu, który znalazł krwawy epilog w zbrodni dokonanej w lipcu 1946 r. Tytuł książki nawiązuje do tych wydarzeń.

Oprawa twarda, format: 160 x 220 mm, 248 stron

Tekst: Marian Hess, ilustracje: Gabriela Gorączko

Bieszczady to wyjątkowy i magiczny zakątek Polski. To szumiące trawami połonin, nie najwyższe, a jednak majestatyczne góry, dzika przyroda i ślady dawnej wielokulturowej historii. Nad pięknem tej krainy czuwają Czady zamieszkujące dziuple starych drzew. To one rzucają na wędrowców czar, który sprawia, że nie sposób zapomnieć jej uroku. Dlatego w Bieszczady przyjeżdża się raz, a potem już tylko wraca. Nazwę tych gór wywodzimy z legendy o złym Biesie, dobrych Czadach oraz dzielnym i mądrym Sanie. Stworzył ją dawno temu, na podstawie miejscowych podań, rzeźbiarz i etnograf Marian Hess. Odżywa ona dzisiaj, zilustrowana sugestywnymi grafikami Gabrieli Gorączko, inspirowanymi oryginalnymi rzeźbami tego niezwykłego artysty.

Oprawa twarda, format: 164 x 230 mm, 32 strony

Tekst: Serenella Quarello, Ilustracje: Alesio Alcini

Łukasz Bajda (ur. 1986 r.), historyk, doktor nauk humanistycznych, przewodnik beskidzki, od urodzenia związany z Bieszczadami. Autor licznych publikacji poświęconych przeszłości i atrakcjom turystycznym województwa podkarpackiego. Opublikował m.in. książki: „Balowie. Z bieszczadzkich lasów na salony Krakowa i Lwowa” (2011), „Szlachta w Bieszczadach i na Pogórzu. Czasy saskie i stanisławowskie” (2017), „Baligród. Historia bieszczadzkiego miasteczka” (2018), „Bieszczady. To, co najważniejsze” (2020, 2021), „555 zagadek o Bieszczadach” (2021). Członek Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu, wychowanek Studenckiego Koła Przewodników Beskidzkich w Lublinie.

Oprawa twarda, 272 strony, format 148 x 210 mm

,,Wybitny znawca historii Ukrainy przedstawia znakomite, klarowne i zwięzłe podsumowanie dziejów ukraińskiej tożsamości i państwowości – od ich genezy po trwającą dzis wojnę". [Timothy Garton Ash, profesor studiów europejskich na Uniwersytecie Oksfordzkim, senior fellow w Instytucie Hoovera na Uniwersytecie Stanforda]

PAUL ROBERT MAGOCSI jest profesorem na Wydziale Historii oraz na Wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu w Toronto. Ma w swym dorobku niemal 900 publikacji, w tym 41 książek, m.in.: Historical Atlas of Central Europe [1993/2002], A History of Ukraine: The Land and Its Peoples [(1996/2011); wyd. pol. Historia Ukrainy. Ziemia i ludzie (2017)], With Their Backs to the Mountains: A History of Carpathian Rus’ and Carpatho-Rusyns [(2015); wyd. pol. Pod osłoną gór. Dzieje Rusi Karpackiej i Karpatorusinów (2022)].

Oprawa miękka ze skrzydełkami,  format: 140 x 215 mm, 48 stron + 6 alonży z mapami,

Marek A. Stańkowski

Podstawowym celem tej popularnonaukowej monografii jest zaprezentowanie rozwiązań urbanistycznych i architektonicznych zastosowanych w Stalowej Woli – mieście zwanym kiedyś perłą Centralnego Okręgu Przemysłowego. Jako znakomity przykład umiejętnego połączenia architektury przedwojennego modernizmu z powojenną architekturą socrealistyczną i socmodernistyczną miasto stanowi atrakcję turystyczną dla odwiedzających je gości oraz buduje tożsamość i poczucie dumy jego mieszkańców. W książce tej autor dzięki swoim wieloletnim badaniom udokumentował postacie kluczowych architektów Stalowej Woli: inż. arch. Bronisława Rudzińskiego (1906–1994), inż. arch. Jana Bitnego-Szlachtę (1908–1974) oraz inż. arch. Hannę Szwemin-Pater (1918–1969).

Oprawa twarda, 256 stron, format; 240 x 330

Francesca Buoninconti

Tłumaczenie z języka włoskiego: Joanna Ganobis

Co roku przyroda zadziwia nas jednym ze swoich najbardziej niesamowitych spektakli: migracjami zwierząt. Te wędrówki, przekraczające wszelkie granice, mają wiele tajemnic, które warto poznać.

Przekład książki został sfinansowany przez SEPS – Segretariato Europeo per le Pubblicazioni Scientifiche

Jerzy Majka

Od drugiego roku życia byłam wychowywana przez generała Maczka oraz jego żonę Zofię. Dostrzegam wyraźne podobieństwo między dobrze mi znanym i kochanym dziadkiem a wojskowym opisanym w tej wspaniałej książce. „Mistrz manewru” to fascynująca opowieść o życiu i historii kampanii wojennych generała Stanisława Maczka. To ciekawy opis, który zainteresuje nie tylko historyków. Autor doskonale oddaje charakter generała, ożywia go, podkreśla jego talenty wojskowe, a zwłaszcza umiejętność dostrzeżenia i wykorzystania pojawiającej się szansy. [KAROLINA MACZEK-SKILLEN, wnuczka generała Stanisława Maczka]

Leon Sapieha

Leon książę Sapieha (1803–1878) to jedna z najwybitniejszych postaci XIX w. Polityk, pierwszy Marszałek Sejmu Krajowego Galicji, jeden z dowódców powstania listopadowego na Wołyniu, odznaczony za bohaterstwo Orderem Virtuti Militari (1831). Po klęsce powstania i konfiskacie dóbr kodeńskich, zamieszkał na stałe w Galicji, czyniąc zakupiony zamek w Krasiczynie swą siedzibą rodową. Był znakomitym gospodarzem, inicjatorem rozwoju gospodarczego kraju, patriotą, który poświęcił swe życie odrodzeniu ojczyzny.

We ,,Wspomnieniach" odnajdujemy zapis losów arystokraty na tle historycznych wydarzeń XIX w. – od lat dziecięcych, przypadających na czasy wojen napoleońskich, przez młodość i naukę w Paryżu, udział w powstaniu 1830 r., kilkanaście lat służby ojczyźnie jako marszałek krajowy, a potem prezes licznych instytucji finansowych. Zapisy księcia Sapiehy urywają się w 1863 r., zapewne wiek i choroba nie pozwoliły mu prowadzić ich dalej.

Reprint wydania z 1914 r, format: 160x240 mm, 400 stron, oprawa twarda

 Andrzej Potocki

Legendy są pamięcią kulturową wielu pokoleń, które żyły przed nami w Beskidzie Niskim i na Pogórzu. Ten skrawek Polski był wielobarwną ojcowizną Polaków, Łemków, Żydów, rusko-polskich Dolinian, Pogórzan i Zamieszańców oraz Romów. Każdy z nich miał swój kawałek nieba i swój ulubiony pejzaż. Wszyscy oni budowali tutaj swoją codzienną doczesność, ufni w opiekę Bożą, którą wypraszali modlitwami, każdy w swoim języku. Z tamtej dawności pozostały już tylko okruchy...

Pięć legend zostało przetłumaczonych na język łemkowski, bo to właśnie Łemkowie byli w Beskidach solą tych gór. Był taki czas, że utracili je bez swojej winy i próbowano pozbawić ich prawa do własnej tożsamości. Zebrane legendy i opowieści są zaledwie cząstką tradycji stanowiącej osnowę kwiecistej chusty noszonej w świąteczne dni, pogodne i radosne.

Wydanie II, poprawione,  format: 135x 205, oprawa miękka, 328 stron

Adrian Sandak

Muszkieterowie (Muszkieterzy) to jedna z pierwszych polskich organizacji konspiracyjnych podczas II wojny światowej.

Zajmowała się przede wszystkim działalnością wywiadowczą. Dążąc do pełnej samodzielności, w początkowym okresie okupacji stanowiła konkurencję dla ZWZ/AK. Ta okoliczność, a także zaangażowanie w kontrowersyjne relacje i przedsięwzięcia (próby współpracy z marszałkiem Edwardem Rydzem-Śmigłym po jego powrocie do kraju w 1941 r., gry operacyjne z Abwehrą, domniemane kontakty z Gestapo i wywiadem sowieckim) sprawiły, że Muszkieterowie z rozkazu gen. Stefana Grota- -Roweckiego zostali rozwiązani, a komórka likwidacyjna AK zastrzeliła w Warszawie szefa i twórcę organizacji – Stefana Witkowskiego. Proponowana Czytelnikom książka to doskonale udokumentowane kompendium wiedzy o kulisach działań Muszkieterów i meandrach wielowątkowej aktywności tragicznej postaci ich lidera.

Oprawa twarda, format: 160x240, 480 stron

Tekst : Joanna Sarnecka, ilustracje: Gabriela Gorączko

Urocza opowieść o leśnym chochliku, który rusza w drogę przez Karpaty, aby odnaleźć swoje imię. Przy okazji ma wypełnić niezwykle ważne zadanie – zebrać orkiestrę, która zagra na orlim weselu. Mijają pory roku, a on, wędrując górami i dolinami, spotyka kolejnych muzykantów: zająca Wasyla, niedźwiedzia Petra, wilka Feriego i rysia Jana. Każdy z nich pochodzi z innego kraju i gra na innym instrumencie. Łączy ich muzyka – uniwersalny język, który sprawia, że wszystko staje się bliskie, zrozumiałe i znajome. Jak skończy się ta historia? Tego dowiedzcie się sami, ruszając z chochlikiem w jego karpacką przygodę.

O AUTORKACH

Joanna Sarnecka Wędrowniczka po karpackich szlakach, mama pięknych osób, mieszkanka lasu. Z wykształcenia antropolożka kultury i etnografka, miłośniczka tańców tradycyjnych. Opowiadaczka w grupie „Opowieści z Walizki“, czasem przygrywająca na tym i owym.

Gabriela Gorączko Absolwentka ASP we Wrocławiu.  Ze swymi pracami uczestniczyła w wystawach międzynarodowych m.in.: w Stanach Zjednoczonych, Japonii, Iranie, Słowacji, Chinach oraz wielu miejscach w Polsce. Zajmuje się ilustracją, grafiką, artystycznym drukiem cyfrowym, designem oraz brandingiem. Zilustrowana przez nią  „Leśna sprawa“ (z tekstem Tomasza Kędry) otrzymała nagrodę główną w konkursie PTWK Najpiękniejsze Polskie Książki 2020.

Format: 200x250 mm, oprawa twarda. 64 strony

Maria Strzelecka

Bogato ilustrowana opowieść o Epifaniuszu Drowniaku (1895–1968), zwanym Nikiforem, wybitnym łemkowskim malarzu, który stworzył swój niepowtarzalny styl. Mimo wielu przeciwności losu – biedy, kalectwa, prześladowań i niezrozumienia – wytrwale podążał własną ścieżką. Miał świadomość swego geniuszu i wyjątkowości sztuki, którą kreował.

Co można zrobić, mając do dyspozycji tak skromny zestaw narzędzi? Szkolne farbki o podstawowych kolorach, ołówki, kredki, klej, nożyczki, temperówkę, butelkę z wodą, pieczątki z podpisem i skrawki papieru? Można stworzyć cały świat, góry i lasy, wsie i miasta, piękne budowle i wijące się tory kolejowe, olśniewające zachody słońca, pochmurne dni i gwiaździste noce. Można namalować ludzi dobrych i złych, całe zastępy świętych i siebie samego. Takimi narzędziami Nikifor, malarz z Krynicy, pracując każdego dnia, wymalował własny lepszy świat. [fragment tekstu]

Maria Strzelecka Doktor sztuk plastycznych. Malarka, ilustratorka, autorka filmów animowanych, gitarzystka basowa i wokalistka zespołów punkowych, absolwentka warszawskiej ASP. Wielbicielka dalekiej Północy i całkiem bliskiego Beskidu Niskiego. Mama dwójki dzieci i opiekunka psa malamuta. „Beskid bez kitu”, będący jej debiutem książkowym, otrzymał Nagrodę im. Ferdynanda Wspaniałego dla naj-lepszej książki dziecięcej wydanej w 2019 roku oraz nagrodę graficzną w konkursie Książka Roku 2020 Polskiej Sekcji IBBY. W 2021 roku ukazała się jej druga książka, „Beskid bez kitu. Zima”, która w kwietniu tego roku otrzymała nominację do Nagrody Literackiej m. st. Warszawy.

Jan Pisuliński

Nowe, poprawione i uzupełnione wydanie bestsellerowej monografii akcji ,,Wisła".

Niniejsze wydanie zostało wzbogacone o rozdział poświęcony działaniom wojskowym przeciwko podziemiu ukraińskiemu oraz akcjom przesiedleńczym przeprowadzanym po formalnym zakończeniu operacji.

Problematyka operacji ,,Wisła” od lat budzi wiele emocji. […] Pomimo to, jak dotąd, nie powstała monografia, która próbowałaby całościowo zająć się operacją ,,Wisła” i prowadzonymi w jej trakcie działaniami wojskowymi (wysiedleńczymi i przeciwpartyzanckimi). Wydane dotąd zbiory dokumentów oraz tomy studiów, mimo ich niekwestionowanej wartości, tylko częściowo zapełniały tę lukę. Rozprawa Jana Pisulińskiego niewątpliwie pozwala więc uzupełnić istniejące braki w naszej wiedzy. Fakt iż autor wcześniej zajmował się szczegółowo wysiedleniami na Ukrainę w latach 1944–1946, w sposób naturalny predysponował go do podjęcia również tego wyzwania. Praca została przygotowana w oparciu o szerokie kwerendy źródłowe i gruntowną, budzącą szacunek, lekturę literatury przedmiotu (polską i zagraniczną). […] Sprawnie buduje też narrację, tworząc interesującą panoramę wysiedleń i zwalczania oddziałów ukraińskiego podziemia, jakie miały miejsce pomiędzy kwietniem a końcem lipca 1947 roku […].

Z recenzji wydawniczej prof. Grzegorza Motyki

Przez ponad dwa lata władze lekceważyły problem podziemia ukraińskiego. Dopiero wiosną 1947 roku, po rozprawieniu się z podziemiem polskim, zdecydowały się na skierowanie do południowo-wschodniej Polski ponad 20 tysięcy żołnierzy, nie licząc podporządkowanych dowództwu Grupy funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa, milicji i innych służb. Pośpiesznie sformowana Grupa Operacyjna „Wisła” 20 kwietnia rozpoczęła w południowo-wschodnim krańcu Polski największą po wojnie operację, nazywaną w dokumentach tego okresu akcją specjalną „Wisła”. Jej celem była likwidacja podziemia ukraińskiego. Jednocześnie, na polecenie rządzących komunistów przeprowadzono przymusowe przesiedlenie tamtejszej ludności ukraińskiej oraz rodzin mieszanych na poniemieckie tereny na północy i zachodzie kraju, również z obszarów, gdzie podziemie ukraińskie nie operowało. Do 31 lipca 1947 r. przesiedlono ponad 135 tysięcy osób, w tym wielu Polaków. Działania Grupy przeciwko podziemiu doprowadziły do jego znacznego osłabienia i w konsekwencji do demobilizacji. Kilka tysięcy osób umieszczono w Centralnym Obozie Pracy w Jaworznie.

Pierwsza monografia naukowa dotycząca historii Rusi Karpackiej i Karpatorusinów,w której profesor Paul Robert Magocsi, autor o olbrzymim dorobku naukowym, stawia śmiałą tezę o istnieniu czwartej narodowości wschodniosłowiańskiej. Karpatorusini nigdy nie mieli własnego państwa, lecz od wieków zamieszkiwali ziemie zwane Rusią Karpacką, które dziś leżą w granicach Polski, Słowacji, Ukrainy i Rumunii. Rozsiana po całym świecie diaspora karpatorusińska obecna jest głównie na Węgrzech,  w Serbii, Czechach, Chorwacji, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

Paul Robert Magocsi – uznany uczony w dziedzinie historii, kartografii, socjolingwistyki, bibliografii oraz badań nad migracjami. Kieruje Katedrą Ukrainistyki im. Johna Yaremki na Uniwersytecie w Toronto, a od 1996 r. jest członkiem rzeczywistym Kanadyjskich Akademii Sztuk, Nauk Humanistycznych i Ścisłych – Kanadyjskiego Towarzystwa Królewskiego. Wśród niemal 900 publikacji jego autorstwa jest 41 książek, w tym Historical Atlas of Central Europe (1993/2002), A History of Ukraine: The Land and Its Peoples (1996/2011) [wyd. pol. Historia Ukrainy, Ziemia i ludzie (2017)]; jest także naczelnym redaktorem Encyclopedia of Canada’s Peoples (1999) oraz Encyclopedia of Rusyn History and Culture (2002, 2005).

,,Jakie sensy kryją się w tym tytule? Lepsze byłoby może sformułowanie: „żadnych przyjaciół prócz gór”, jednak zostało ono już wykorzystane w książce o Kurdach – innym górskim narodzie, który w ostatnich dziesięcioleciach porównywano do Karpatorusinów. Te górskie narody łączy to, że nigdy nie miały własnego państwa, zaś te państwa, w których przyszło im żyć, wywierały zwykle negatywny wpływ na karpatorusińską czy kurdyjską społeczność i kulturę. W przypadku Karpatorusinów presja asymilacyjna trwająca od XIX w. stopniowo wypychała ich z nizin i pogórza z powrotem w stronę gór, a z terenów leżących po ich północnej stronie zostali w XX w. usunięci siłą. Zatem w najlepszym razie wyłącznie góry były dla nich osłoną i schronieniem.

Podtytuł wskazuje na dwa istotne elementy: kraj i naród. W kolejnych rozdziałach wykażemy, że w Europie istnieje historyczne terytorium zwane Rusią Karpacką. Nazwa i wiążące się z nią pojęcie są znane niektórym mieszkańcom tej krainy, choć nie znajdziemy jej ani na dawnych, ani na współczesnych mapach. Ziemię tę zamieszkiwali głównie – choć nie wyłącznie – Karpatorusini. Z drugiej strony, byli i są Karpatorusini żyjący – dawniej i dziś – poza terytorium Rusi Karpackiej. Mieszkają w sąsiadujących z nią krajach, na przykład w Serbii, czy też w bardzo odległych, takich jak Stany Zjednoczone i Kanada. Tematem tej książki jest zatem Ruś Karpacka (ziemia), a także Karpatorusini (naród) rozproszeni w różnych zakątkach świata

Pod osłoną gór, podobnie jak wiele innych publikacji naukowych, ma swoje źródło w wykładach uniwersyteckich, które (po niezbędnych poprawkach) zostały przekształcone w książkę. Wspomniane wykłady zostały napisane wiosną 2010 r. z przeznaczeniem na trzydziestogodzinny kurs poświęcony historii Karpatorusinów, będący elementem programu nowo utworzonego Studium Carpato-Ruthenorum. Była to pierwsza międzynarodowa szkoła letnia w zakresie studiów karpatorusińskich, organizowana przez Uniwersytet w Preszowie. Następnie wykłady zostały włączone do rocznego kursu zatytułowanego Naród znikąd, który poprowadziłem po raz pierwszy w roku akademickim 2011–2012 na moim macierzystym Uniwersytecie w Toronto. Nic więc dziwnego, że Pod osłoną gór przypomina nieco podręcznik akademicki. Trzydzieści rozdziałów układa się w zasadzie w porządek chronologiczny, śledząc wydarzenia i procesy historyczne od czasów prehistorycznych do współczesności. Starałem się zachować równowagę między problematyką polityczną, społeczno-gospodarczą i kulturalną (zwłaszcza religijną). Ze względu na dydaktyczny charakter niniejszej książki jako publikacji uniwersyteckiej wiele rozdziałów rozpoczyna się od umieszczenia Rusi Karpackiej w szerszym kontekście krajów sprawujących rządy na jej terytorium oraz Europy jako całości. Dlatego Czytelnik będzie mógł się zapoznać z niektórymi aspektami historii Węgier, Polski, Monarchii Habsburgów, Czechosłowacji i Związku Sowieckiego". [fragment Przedmowy]

Format: 160x240, mm, oprawa twarda, liczba stron: 588

Tekst i ilustracje: Bimba Landmann

Tłumaczenie z języka włoskiego: Joanna Ganobis

Książka wybitnej ilustratorki Bimby Landmann przedstawia podróż bohatera przez krainy różnych emocji. Ponieważ emocje mijają i zmieniają się, podróż obfituje w przygody i zwroty akcji. Jedyne słowa, jakie znajdziemy w tej książce, to nazwy „geograficzne”, takie jak: Morze Marzeń, Wielkie Jezioro Pomysłów, Las Dobrych Znaków, Wzgórza Przyszłości, Małe Miasto Zawstydzenia, czy też Poetycka Fontanna. Nazwy te niosą w sobie niezwykle ważne treści, a w połączeniu z bajecznie kolorowymi i artystycznie dopracowanymi ilustracjami dają obraz głębokich, prawdziwych odkryć, jakich można dokonać w podróży w świat wyobraźni. Oglądając kolejne lądy, czytelnik uczy się rozpoznawać i nazywać emocje.

Ta oryginalna, poruszająca i zajmująca książka ma ogromną terapeutyczną moc. Może być wspaniałym pretekstem do rozmów o tym, co czujemy i o tym, dokąd prowadzą nas uczucia.

Bimba Landmann jest włoską ilustratorką i autorką książek dla dzieci. Wydała ich dotychczas ponad 40, zostały przetłumaczone na ponad 20 języków. Jej prace były wystawiane w National Gallery w Londynie, w Hitabashi Muzeum w Tokio, a także w kilkunastu miastach Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Francji, Finlandii, Niemiec, Szwajcarii, Turcji, Japonii i Włoch. Jej ilustracje są wykorzystywane również przy produkcji filmów, przewodników interaktywnych, przedstawień teatralnych. W 2017 roku Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Rzymie przygotowało indywidualną wystawę jej prac

Tekst i ilustracje: Rossana Bossù

Tłumaczenie z języka włoskiego: Joanna Ganobis

,,Jak drzewo" to sugestywna i poetycka opowieść o pięknie życia w jego różnorodności, o relacjach człowieka z przyrodą. Zawiera ciekawostki i uczy dostrzegania wokół siebie piękna. Kolejne artystyczne, a zarazem realistyczne ilustracje ukazują poszczególne elementy drzew: koronę, pień, korzenie, korę, liście, nasiona. W tej książce drzewo rośnie, oddycha, słucha, śmieje się, myśli, czeka…

Format: 220x220 mm, oprawa twarda, 36 stron

Jan Czop

Jan Czop, członek Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy, jest autorem trzech albumów przedstawiających żołnierza polskiego w okresie stu trzydziestu lat, od początków kształtowania się jego munduru w XVIII wieku po wojnę polsko-rosyjską w 1831 roku, która zamknęła pewien okres wojskowości polskiej. Album „Barwa wojska Rzeczypospolitej Obojga Narodów w XVIII wieku“ (598 sylwetek żołnierzy) jest pierwszą częścią tego cyklu. Nowe badania archiwaliów zweryfikowały dotychczasowe ustalenia starszych historyków, Jana Bendy i Bronisława Gembarzewskiego, w temacie mundurów zaciągu cudzoziemskiego w okresie panowania dynastii saskiej w Rzeczypospolitej w XVIII wieku. Zmiany te zostały uwzględnione w albumie

Wiek XVIII był znaczący dla rozwoju polskiego munduru. Od kontusza, żupana i czapki z futrzaną opuszką oraz ubioru cudzoziemskiego do kurtki ułańskiej z rabatami, rajtuzów z lampasami i rogatej czapki. Mundur ten, rozsławiony przez szwoleżerów i ułanów w wojnach napoleońskich, znalazł stałe miejsce w europejskich armiach – austriackiej, niemieckiej, rosyjskiej, francuskiej, brytyjskiej, a nawet tureckiej. Załączniki do albumu zawierają kopie lub odpisy regulaminów, ordynansów i przepisów mundurowych dla tego okresu. Jest to pierwszy, tego rodzaju, zbiór w polskiej literaturze przedmiotu.

Oprawa twarda, format  297 x 210 mm, 136 stron

Prof. Włodzimierz Bonusiak

,,Praca prof. Bonusiaka nie jest przeglądem dotychczasowych tekstów i na ich podstawie napisanej książki. Jest – co chcę wyraźnie podkreślić – autorską monografią, opracowaną na podstawie własnych badań. Autor wykonał obszerną i pracochłonną kwerendę archiwalną, nie tylko w Polsce, ale na Ukrainie i w Niemczech. (...) Dwugłos: przedstawienie tych samych problemów w czasie okupacji sowieckiej i niemieckiej – to inspirujące przedsięwzięcie. (...) Niewątpliwie będzie ważnym wydarzeniem w polskiej literaturze historycznej i szybko wejdzie do obiegu naukowego". [Z RECENZJI PROF. DRA HAB. ZBIGNIEWA ZAPOROWSKIEGO]

,,Bogate merytorycznie i wartościowe opracowanie historyczne, dotyczące stosunków polsko-radzieckich oraz polsko-niemieckich w okresie II wojny światowej, stanowi nowatorską analizę ważnego problemu i cenny wkład do polskiej historiografii. (...) Specyficzny dla Włodzimierza Bonusiaka styl narracji historycznej powoduje, że nawet mniej zorientowany w faktografii czytelnik tej publikacji, zostanie wprowadzony w krąg wydarzeń, które decydowały o losach ziem polskich, okupowanych przez ZSRR i Niemcy. Nowatorstwo treści dzieła jest niepodważalne, bowiem Autor wprowadził do obiegu naukowego szereg nowych ustaleń, uściśleń, uzupełnień i konstatacji. (...) Publikacja zawiera bardzo dokładny obraz rzeczywistości politycznej, ekonomicznej i społecznej na terenach wschodniej Polski, okupowanych w czasie II wojny światowej przez ZSRR i III Rzeszę. Losy zamieszkałej tam ludności, podsycane konflikty narodowościowe i społeczne, zostały przedstawione w sposób niezwykle staranny". [Z RECENZJI DRA HAB. PROF. UKW W BYDGOSZCZY ADAMA SUDOŁA]

WŁODZIMIERZ BONUSIAK – profesor zwyczajny nauk humanistycznych w zakresie historii. Badania: systemy i polityka okupacyjna III Rzeszy i ZSRR; stosunki polsko-ukraińskie; dzieje miast i miejscowości (Kalisz, Rzeszów, Ropczyce, Dębica, Łańcut, Tarnobrzeg, Lwów, Drohobycz); biografistyka (przywódcy ZSRR, wybitne postaci Polski południowo-wschodniej). Publikacje: ogółem 250, w tym 19 monografii, m.in.: Polityka ekonomiczna III Rzeszy na okupowanych obszarach ZSRR 1941–1944 (1981); Kto zabił profesorów lwowskich? (1985); Małopolska Wschodnia pod rządami III Rzeszy (1990); Polityka ludnościowa III Rzeszy na okupowanych obszarach ZSRR 1941–1944 (1992); Życie i działalność Ignacego Łukasiewicza (1985); Józef Stalin – biografia (1993); Polityka ludnościowa i ekonomiczna ZSRR na okupowanych ziemiach polskich w latach 1939–1941 (Zachodnia Ukraina i Zachodnia Białoruś) (2006); Polska podczas II wojny światowej (4 wyd., ostatnie, rozszerzone w 2011 r.); Trzecia Rzeczpospolita (1989–2007) (2007), Historia Polski (1944–1989) (2007); Druga Rzeczpospolita (1918–1939) (2011), Ignacy Łukasiewicz. Szejk z Galicji (3 wyd., ostatnie w 2021 r.). Doktor honoris causa uniwersytetów w Czerniowcach, Drohobyczu i Berdiańsku.

Oprawa twarda, format: 160x240, liczba stron: 568

Stanisław Kryciński

Opisana tu część Bieszczadów wciśnięta jest pomiędzy pasmo graniczne a dolinę Sanu – od jego źródeł aż po Rajskie. Podczas przymusowych wysiedleń ludności ukraińskiej do USRR prowadzonych w latach 1945–1946 deportowano niewiele ponad połowę tutejszej populacji. Ludzie skutecznie kryli się w lasach i uciekali na słowacką stronę. Ówczesną granicę państwową ze Związkiem Sowieckim stanowił San, dlatego dotarcie w te tereny możliwe było jedynie od strony Wołkowyi i Cisnej i to wąskimi drogami marnej jakości. Wysiedlenia utrudniała też ukraińska partyzantka, atakująca oddziały wojskowe, które miały je przeprowadzić. W konsekwencji skierowano tu znacznie większe siły Wojska Polskiego, które latem 1947 r., w ramach akcji „Wisła”, wywiozło pozostałych mieszkańców na tzw. Ziemie Odzyskane. Oddziały UPA zostały rozbite lub zmuszone do opuszczenia tego terenu. Nikt tu nie pozostał, a większość zabudowy została spalona lub rozebrana. Dopiero kilkanaście lat po tych wydarzeniach, wraz z nowymi osadnikami zaczęło wracać tu życie.

Te puste przestrzenie zawłaszczone przez bujną przyrodę są atrakcją dla turystów. Bowiem to w bieszczadzkich dolinach pozostały wyraźne ślady wsi istniejących tu co najmniej od XVI w. Można je podziwiać wędrując przez Hulskie, Krywe i Tworylne. W tym ostatnim zobaczymy imponujące pozostałości dworskiej zabudowy, ruiny niemieckiej strażnicy i dwa cmentarze. Doskonale zachowane ślady dawnej wsi czekają na nas w Berehach Górnych, a tamtejszy cmentarz zdobi niepowtarzalny nagrobek Hrycia Buchwaka. Na wyobraźnię działają także odkryte spod warstwy roślinności pozostałości wsi Jaworzec, Łuh i Zawój. Zapraszamy zatem do wędrówki po tym terenie – nie tylko utartymi szlakami, ale również zapomnianymi dolinami, nieraz zupełnie pozbawionymi ścieżek.

Oprawa twarda, liczba stron: 262, format 160x200 mm

Francesca Buoninconti

Maria Strzelecka

W łemkowskopolskiej przestrzeni wyobraźni fascynującej młodej pisarki Marii Strzeleckiej odkrywam magię swojego dzieciństwa. Zaczarowana niezwykłą opowieścią, patrzę na świat oczyma zadziwionej dziewczynki. Powracają wspomnienia, wzruszenia, lęki, a nawet zapachy i smaki z okolic Bożego Narodzenia. [Julia Doszna]

Piękna, stara baśń. [Andrzej Stasiuk]

Piękna opowieść z pięknymi ilustracjami o zimowym Beskidzie Niskim, czyli o mojej ulubionej porze roku w jednym z najpiękniejszych miejsc w naszym kraju. To nie tylko opowieść o przyrodzie, ale przede wszystkim o kulturze i ludziach, którzy tam żyli jeszcze nie tak dawno temu. Bardzo polecam. Bez tej książki trudniej byłoby zrozumieć to miejsce dzisiaj. [Adam Wajrak]

Maria Strzelecka (ur. 1975) Doktor sztuk plastycznych. Malarka, ilustratorka, autorka filmów animowanych, projektantka plakatów, gitarzystka basowa i wokalistka zespołów punkowych, aktorka, absolwentka warszawskiej ASP. Mama dwójki dzieci i opiekunka psa malamuta. Od ponad ćwierć wieku ma swój kawałek ziemi w Beskidzie Niskim, który jest jej samotnią lub miejscem spotkań z przyjaciółmi. Przemierzyła północne wybrzeże Norwegii sam na sam z rowerem. Przez cztery sezony stanowiła połowę dwuosobowej załogi jachtu wożącego naukowców lub turystów w trudno dostępne rejony Szpicbergenu. ,,Beskid bez kitu”, będący jej debiutem książkowym, otrzymał Nagrodę im. Ferdynanda Wspaniałego dla najlepszej książki dziecięcej wydanej w 2019 roku oraz nagrodę graficzną w konkursie Książka Roku 2020 Polskiej Sekcji IBBY.

,,Beskid bez kitu. Zima” to podróż w czasie do lat 20. XX wieku, kiedy Babcia Tekla, jedna z bohaterek poprzedniej książki, jest małą dziewczynką. Kraina jest ta sama, jednak teraz pokrywa ją śnieg.

 Oprawa twarda, liczba stron: 128, format 200x250 mm, wyd. 2021

Mirosław Welz

Nowy tomik poezji

Mirosław Welz – doktor nauk weterynaryjnych, poeta, ceniony aforysta, autor tekstów piosenek. Członek Związku Literatów Polskich. W latach 2019–2020 Prezes Rzeszowskiego Oddziału ZLP. W swoim dorobku posiada kilkanaście tomików poetyckich, a także pięć zbiorów aforyzmów. Laureat nagrody ZLP Oddział Rzeszów ,,Złote Pióro 2014" oraz Nagrody Marszałka Województwa Podkarpackiego ,,Znak Kultury" za całokształt działalności.

Bełkotka

W bukowym lesie

Pod kamieniem

Czarną taflę

Przebijają bąbelki

Smok zieje ogniem

Śmiał się tato

Zapalając zapałkę

Nad samą wodą

To już pół wieku

A źródlany znicz

Nie chce się palić

Zabrakło gazu

I w połowie

Jest martwy

Oprawa: miękka ze skydełkami, Liczna stron: 56, Format: 130x200 mm

Marianna Oklejak (ilustracje), Jola Jarecka (tekst)

Łasica Dmytro ma niecałe pół metra długości i waży mniej niż dwa kilogramy, ale jego ciekawość świata – jak na dobrego reportera przystało – jest ponad wszelką miarę. Gdy pewnego dnia dociera do niego informacja o żubrze uciekinierze, zaczyna dziennikarskie śledztwo. Rusza w wędrówkę, przez dzikie Karpaty, w poszukiwaniu żubra Pulpita. Na swojej drodze spotka niesamowite zwierzęta, leśne stworzenia Wyszymory i usłyszy wiele ciekawych historii. Łapki zaprowadzą go w Bieszczady. A kto trafi tam raz, zawsze później wraca…
Format 160x215, oprawa:  twarda, liczba stron 96

Autor: Irena Kozimala

Autor: Andrzej Karczmarzewski

Bojkowie to największa grupa górali ruskich, zamieszkująca Karpaty od Wysokiego Działu w Bieszczadach, do doliny Łomnicy w Gorganach. Sąsiadując na zachodzie z Łemkami, a na wschodzie z Hucułami, swe siedziby mieli w dolinach Sanu, Dniestru, Stryja i Oporu. Trudne warunki życia w górach sprzyjały tradycyjnej uprawie roli i pasterstwu. Hodowali głównie owce i woły, z których handlu słynęli po obu stronach Karpat. Wbrew stereotypowym opiniom ich kultura i rzemiosło były bardzo różnorodne. Gospodarstwa Bojków były w gruncie samowystarczalne, pracą własnych rąk gazda wytwarzał niemal wszystko czego w codziennym życiu potrzebował. Ciężkie i znojne życie gazdynie umilały sobie sztuką haftowania. W każdym niemal rejonie stosując inne wzory i barwy, odbijające poniekąd zróżnicowanie krajobrazu. I choć życie na Bojkowszczyźnie bywało ciężkie i biedne, to górale ci byli przywiązani do swej ziemi – gór, lasów i dolin, rzadko decydując się na emigrację. Po II wojnie światowej Bojkowie zostali wysiedleni z polskiej części Bieszczadów.  Zostawili tu po sobie wspaniałe budownictwo drewniane i kamieniarkę, jak choćby cerkwie w Smolniku i Równi oraz cmentarze w Berehach (dzisiaj Brzegach) Górnych i Beniowej. Do dziś zamieszkują swe dawne wschodnie siedziby od Sambora po północne Zakarpacie, gdzie spotkamy przejawy ich typowego budownictwa cerkiewnego, jak to w Wysocku Niżnem, Oporcu i Matkowie.

Wydanie II, poprawione

Oprawa twarda, liczba stron:260, format: 210x287 mm

 Autor: Andrzej Karczmarzewski

Łemkowie to grupa górali ruskich niezwykle barwna pod względem obrzędów, stroju, wierzeń, ale też kultury materialnej, której śladem są wspaniałe drewniane cerkwie, jak choćby te w Powroźniku, Kwiatoniu, Skwirtnem i Komańczy. Górale ci, których podstawowym zajęciem była uprawa roli i hodowla zwierząt, słynęli także z rzemiosł, jak wytwarzanie łyżek w Nowicy, mazi i dziegciu w Łosiu, czy kamiennych krzyży i żaren w Bartnem. W latach międzywojennych na terenie Polski mieszkało ponad 100 tysięcy Łemków. Dzisiaj, część z nich, mimo tragicznej historii przesiedleń i akcji ,,Wisła”, wróciła na tereny Beskidu Niskiego.

Bogaty materiał źródłowy, z którego korzystał autor dr Andrzej Karczmarzewski, jak i niezwykły zbiór reprodukowanych fotografii, pozwalają wierzyć, że książka stanowi próbę podsumowania wiedzy etnograficznej na temat Łemków i Łemkowszczyzny. Podkreśla rolę tradycji łemkowskiej kultury, obrzędów, pieśni, stroju i wierzeń, ale też budownictwa drewnianego, jako nieodzownego elementu współczesności terenów Beskidu Niskiego, Sądeckiego i Bieszczadów.

Wydanie II, poprawione

Oprawa twarda, liczba stron:260, format: 210x287 mm

Włodzimierz Bonusiak

Nowe, uzupełnione wznowienie pierwszej i jedynej do tej pory pełnej biografii Ignacego Łukasiewicza (1822–1882) – wielkiego polskiego patrioty, konspiratora, działacza niepodległościowego, filantropa, sprawnego menedżera, a przede wszystkim farmaceuty, naukowca, pioniera przemysłu naftowego i wynalazcy lampy naftowej.

Format: 165x245 mm

Liczba stron: 168

Oprawa twarda

Dodruk 2021

Autor: Iwan Sywak ,,Bosfor

Stanisław Kryciński

Pakiet w pudełku kartonowym – etui; zawiera książki: ,,Łemkowszczyzna Po obu stronach Karpat", ,, Łemkowszczyzna. Czas wojny i pokoju"; ,,Łemkowszczyzna nieutracona"

Łemkowszczyzna – fascynująca i tajemnicza kraina, o której niewielu Polaków słyszało, a przecież leży w Polsce. Stało się tak, bowiem zasłoną milczenia okryły ją władze PRL. Została wyparta ze świadomości, po tym jak w latach 1945–1947 wysiedlono stąd niemal wszystkich Łemków. Nieliczni turyści, którzy tu trafiali, wędrując po Beskidach, ze zdumieniem odkrywali przepiękne cerkwie, kryte słomą chyże i nagrobki z cyrylickimi inskrypcjami. Czasem, jak w Bartnem czy Olchowcu, można było spotkać tamtejszych mieszkańców mówiących innym językiem. Jednak po 1989 r. Łemkowie dali o sobie znać. Założyli własne organizacje, spotykają się na corocznych Watrach. Mają własnych naukowców badających i kodyfikujących ich język. Spontanicznie zakładane zespoły kultywują folklor muzyczny Łemków, a młodzież od kilku lat zdaje maturę po łemkowsku.

Stanisław Kryciński

Trzecia i ostatnia część opowieści o Łemkowszczyźnie, będącą kontynuacją książek Łemkowszczyzna po obu stronach Karpat i Łemkowszczyzna. Czas wojny i pokoju. Opisano tu najdramatyczniejszy okres jej historii, który zaważył na łemkowskim „być, albo nie być”. Kampania wrześniowa 1939 r. i operacja dukielsko-preszowska były tylko przerażającą uwerturą do wydarzeń mających nastąpić w latach 1945–1947, a więc przymusowych wysiedleń na Ukrainę sowiecką i akcji „Wisła”, podczas której niemal wszystkich Łemków wywieziono na tzw. Ziemie Odzyskane, przypinając im etykietkę „ukraińskich bandytów”. Czasy PRL-u to okres inwigilacji, życia w strachu i niemożności działalności społecznej czy politycznej. Dopiero po 1990 r. zaczęły powstawać łemkowskie organizacje podtrzymujące odrębność tej mniejszości etnicznej, a można również powiedzieć, że narodu.

Wyd. II, 2021, poprawione i uzupełnione, format 160x220, oprawa twarda, 280 stron

Stanisław Kryciński

O książce

,,Łemkowszczyzna po obu stronach Karpat" to próba przedstawienia historii tego fragmentu Europy, począwszy od czasów jego zasiedlania po połowę XIX w. To historyczno-kulturowa wędrówka, w której przeczytamy o początkach tutejszego osadnictwa i teoriach z nim związanych, wędrujących figurach Matki Bożej, beskidzkim zbójnictwie, jak również o konfederacji barskiej, która czczona przez Polaków, zupełnie inaczej jawiła się Łemkom. Mało znanym, opisanym w książce, epizodem jest udział Rusinów Karpackich w powstaniach kuruców – zbrojnych oddziałów powstańczych walczących od 1671 do 1711 r. przeciw panowaniu Habsburgów. Sporo miejsca poświęcono tu prawie stuletnim zmaganiom między prawosławiem panującym od początku lokacji wsi, a grekokatolicyzmem wprowadzonym postanowieniem unii brzeskiej w 1596 r. Obszernie opisano tu także wspaniałe łemkowskie ikony i architekturę łemkowskich cerkwi, nierozerwalnie związanych z kulturą Łemków i krajobrazem gór przez nich zamieszkiwanych.

Wyd. III,2021, poprawione i uzupełnione, format 160x220, oprawa twarda, 320 stron

Dodruk 2021 Trójkąt bieszczadzki… to historyczno-antropologiczna monografia stosunków polsko-ukraińskich w powiecie leskim w latach 1944–1947, zawierająca niepublikowane dotąd fotografie, dokumenty, archiwalia i relacje. Autor stosując nowatorską metodę badawczą, rozprawia się z mitami narosłymi wokół konfliktu w Bieszczadach. Bezkompromisowo demaskuje zbrodnie UPA i wojska polskiego na ludności cywilnej. Dociekliwość Autora, drobiazgowe przedstawienie poszczególnych, zdarzeń, składających się na konfrontację stron konfliktu (napady, pacyfikacje, mordy, potyczki) pozwala mu zejść poniżej wiedzy zrutynizowanej i obecnej w powszechnej świadomości, po to by dotrzeć do warstwy sterującej lub odpowiadającej za ich przyczynę i przebieg. Książka ta pokazuje spiralę przemocy, zbrodnie ,,panów wojny”, strach i bezsilność ludności cywilnej, rozpad lokalnej, tworzonej przez setki lat, sieci relacji międzyludzkich. [Od Wydawcy]

Bohaterem tej mikrohistorii stała się […] społeczność lokalna Bieszczadów uwikłana w wielką historię, niczym w pułapkę. Działania podejmowane przez ludzi do niej należących były chaotyczne, czasami wręcz konwulsyjne. Stąd nie zabrakło w książce odniesień do codzienności, do strachu, beznadziei, cierpienia, czy nienawiści, do odwagi, poświęcenia i miłości. Chcąc przetrwać, ludzie zmuszeni zostali do bezustannego podejmowania trudnych wyborów. Nawet jeśli oznaczać miały one brak działania, stawały się brzemienne w skutki, prowadząc niekiedy do unicestwienia. [Fragment wstępu]

Jarosław Syrnyk (1970 r.), historyk, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, zatrudniony w Katedrze Etnologii i Antropologii Kulturowej tegoż Uniwersytetu. Autor wielu monografii historycznych (ostatnio Przemoc i chaos. Powiat sanocki i okolice: sierpień 1944 – lipiec 1947 r. Analiza antropologiczno-historyczna), artykułów naukowych i popularnonaukowych, redaktor i współredaktor zbiorów studiów. Specjalizuje się w interdyscyplinarnych badaniach zagadnień narodowościowych. Jest także autorem prac dotyczących funkcjonowania aparatu bezpieczeństwa w Polsce Ludowej. Jego rodzice pochodzą z powiatu leskiego, z Weremienia i Średniej Wsi. Stąd też, na początku maja 1947 r., zostali wysiedleni w ramach akcji „Wisła” na przeciwległy kraniec Polski, do dwóch różnych miejscowości leżących na skraju Pojezierza Drawskiego.

Przedsprzedaż, wysyłka 16 marca

Album ,,Roztocze” z fenomenalnymi, pełnymi pasji fotografiami  Krystiana Kłysewicza, Tomasza Michalskiego i Tomasza Mielnika. Wszystko co w Roztoczu Wschodnim i jego otulinie najpiękniejsze i najważniejsze znajdziecie na 424 stronach tego monumentalnego albumu, opatrzonego wstępami historycznym dra Zygmunta Kubraka i przyrodniczym Bogdana Skibińskiego.

Album posiada trzy wersje okładek

Tak pisze  o nim Robert Gmiterek, poeta, fotografik, od urodzenia związany z Roztoczem:

,,Roztocze. Roztocze Wschodnie. Miejsce, w którym mistyka Wschodu spotyka się z pragmatyzmem Zachodu. Miejsce, które przekracza granice czasu i przestrzeni. Sięga daleko w głąb przyległych krain i wciąga je w swoją orbitę. Zakorzenione w językach i kulturach ludzi pogranicza, z ich tkanki tworzy własną kulturę, język i krajobrazy. I to właśnie w roztoczańskich krajobrazach najmocniej odciskają się ślady wszystkich żywiołów, które budowały roztoczańską tożsamość. Ich podpis widnieje na bruśnieńskich figurach przydrożnych, na krzyżach nagrobnych, na świętych obrazach, na ikonach i ikonostasach, na macewach, na rynkach miast, w opłotkach wsi, na polach, na ścianach pałaców i w oknach domów, na epitafiach, w lasach i na cmentarzach rozsianych po okolicy. Antykwa łacińska miesza się z cyrylicą, alfabet hebrajski ze szwabachą. Pod kopułami i sklepieniami kościołów, cerkwi, bóżnic i kapliczek unoszą się dźwięki ich zgłosek. Linie melodyczne przenikają się i splatają w roztoczańskim kontrapunkcie. I nie tylko języki i ich melodie zlewają się w jedno, także czas, który na Roztoczu płynie pod prąd, do źródeł. W jednym punkcie zbiera się i rozlewa szeroko teraźniejszość, przeszłość i przyszłość. A ci wszyscy, którzy istnieją pomiędzy, nigdy nie są do końca pewni, w którym z czasów istnieją. Poznają tylko miejsce Roztocza. I widzą, że jest dobre. Krystian Kłysewicz, Tomasz Michalski i Tomasz Mielnik nie tylko widzą Roztocze, nie tylko je fotografują dzień po dniu i rok za rokiem. Oni są częścią Roztocza. Są równie mocno zakorzenieni w jego krajobrazach, jak ono samo. W swoich fotografiach opowiadają jego historię, jakby opowiadali własną. Każdy z nich znalazł swój język i swoje miejsce w roztoczańskim uniwersum. Każdy z nich znalazł własny, bardzo osobisty punkt widzenia. Album, który powstał z fotografii przywiezionych z wieloletnich peregrynacji po drogach i bezdrożach świata, to roztoczański kontrapunkt, gdzie kadr staje naprzeciw kadru. Gdzie ich różne, odrębne i bardzo osobiste wizje, jak linie melodyczne splatają się i uzupełniają, tworząc niezwykłą i niespotykaną polifonię obrazów. Od szerokich imaginacji, lotem ptaka sięgających za widnokrąg, przez niezwykle precyzyjne, geometryczne, inwentarzowe wręcz opisanie przestrzeni, po szczegół, detal, wydobyty na światło z głębokiego cienia, dotknięcie istoty świata, jego sensu i duszy. Już osobno ci fotograficy są niezwykle frapujący i inspirujący. Razem zaś stworzyli opowieść, która na trwałe wejdzie do kanonu roztoczańskich dzieł. Ci wszyscy, którzy sięgną po ROZTOCZE nie pozwolą mu się kurzyć na półce. Jest to książka, która wychodzi poza kartki papieru, poza czas i przestrzeń i wraca wraz z nami do źródeł swojego istnienia – na Roztocze”.

Oprawa twarda, 424 strony, format 240x 300 mm

Mirosław Welz

Najnowszy tom Mirosława Welza, doktora nauk weterynaryjnych, autora tekstów piosenek, cenionego aforysty, który w dorobku posiada dwanaście tomików poetyckich, a także cztery zbiory myśli i aforyzmów,  laureata i zwycięzcy ogólnopolskich konkursów poetyckich i aforystycznych.

Tak o najnowszym zbiorze aforyzmów, pisze we Wstępie do tomu Urszula Zybura: W tym niewielkim zbiorku, liczącym 260 utworów znajdziemy sporo perełek, prawdziwych skarbów, jak choćby te: „Milczenie nie jest wolne od niedopowiedzeń”, „Dialog społeczny monologiem władzy”, „Wszystko, co mamy, to depozyt”, czy – kongenialny: „Autentyczny fałsz”. W dzisiejszej dobie aforyzmy są czytane chętnie, bo są (zwykle) krótkie, dowcipne i odkrywcze, a książki z aforyzmami zapewne nie zalegają księgarskich półek. Czy łatwo jest dzisiaj być twórcą ,,złotych myśli”? Śmiem twierdzić, że nie, bo przecież nigdy nie było to zadanie łatwe, ale zawsze bywało - zobowiązujące. Dlatego, gdy jest się autorem takich aforyzmów, jak na przykład te: „Tłum zatraca osobowość”, „ Jesteśmy na siebie skazani – powiedziało lustro”, „ Niepamięć ma puste oczy”, czy też „Cień nas wspiera”, dobrze jest znać swoją wartość. I zarazem odpowiedzialność za swoje dzieło, bo naprawdę „Nie trzeba być mądrym, by nie robić głupstw.” Autor książki jest doktorem weterynarii, dlatego też nie mogło obyć się bez tego pięknego zdania: „Chciałbym być swoim psem”.

Przedsprzedaż, wysyłka 16 marca

Album ,,Roztocze” z fenomenalnymi, pełnymi pasji fotografiami  Krystiana Kłysewicza, Tomasza Michalskiego i Tomasza Mielnika. Wszystko co w Roztoczu Wschodnim i jego otulinie najpiękniejsze i najważniejsze znajdziecie na 424 stronach tego monumentalnego albumu, opatrzonego wstępami historycznym dra Zygmunta Kubraka i przyrodniczym Bogdana Skibińskiego.

Album posiada trzy wersje okładek

Tak pisze  o nim Robert Gmiterek, poeta, fotografik, od urodzenia związany z Roztoczem:

,,Roztocze. Roztocze Wschodnie. Miejsce, w którym mistyka Wschodu spotyka się z pragmatyzmem Zachodu. Miejsce, które przekracza granice czasu i przestrzeni. Sięga daleko w głąb przyległych krain i wciąga je w swoją orbitę. Zakorzenione w językach i kulturach ludzi pogranicza, z ich tkanki tworzy własną kulturę, język i krajobrazy. I to właśnie w roztoczańskich krajobrazach najmocniej odciskają się ślady wszystkich żywiołów, które budowały roztoczańską tożsamość. Ich podpis widnieje na bruśnieńskich figurach przydrożnych, na krzyżach nagrobnych, na świętych obrazach, na ikonach i ikonostasach, na macewach, na rynkach miast, w opłotkach wsi, na polach, na ścianach pałaców i w oknach domów, na epitafiach, w lasach i na cmentarzach rozsianych po okolicy. Antykwa łacińska miesza się z cyrylicą, alfabet hebrajski ze szwabachą. Pod kopułami i sklepieniami kościołów, cerkwi, bóżnic i kapliczek unoszą się dźwięki ich zgłosek. Linie melodyczne przenikają się i splatają w roztoczańskim kontrapunkcie. I nie tylko języki i ich melodie zlewają się w jedno, także czas, który na Roztoczu płynie pod prąd, do źródeł. W jednym punkcie zbiera się i rozlewa szeroko teraźniejszość, przeszłość i przyszłość. A ci wszyscy, którzy istnieją pomiędzy, nigdy nie są do końca pewni, w którym z czasów istnieją. Poznają tylko miejsce Roztocza. I widzą, że jest dobre. Krystian Kłysewicz, Tomasz Michalski i Tomasz Mielnik nie tylko widzą Roztocze, nie tylko je fotografują dzień po dniu i rok za rokiem. Oni są częścią Roztocza. Są równie mocno zakorzenieni w jego krajobrazach, jak ono samo. W swoich fotografiach opowiadają jego historię, jakby opowiadali własną. Każdy z nich znalazł swój język i swoje miejsce w roztoczańskim uniwersum. Każdy z nich znalazł własny, bardzo osobisty punkt widzenia. Album, który powstał z fotografii przywiezionych z wieloletnich peregrynacji po drogach i bezdrożach świata, to roztoczański kontrapunkt, gdzie kadr staje naprzeciw kadru. Gdzie ich różne, odrębne i bardzo osobiste wizje, jak linie melodyczne splatają się i uzupełniają, tworząc niezwykłą i niespotykaną polifonię obrazów. Od szerokich imaginacji, lotem ptaka sięgających za widnokrąg, przez niezwykle precyzyjne, geometryczne, inwentarzowe wręcz opisanie przestrzeni, po szczegół, detal, wydobyty na światło z głębokiego cienia, dotknięcie istoty świata, jego sensu i duszy. Już osobno ci fotograficy są niezwykle frapujący i inspirujący. Razem zaś stworzyli opowieść, która na trwałe wejdzie do kanonu roztoczańskich dzieł. Ci wszyscy, którzy sięgną po ROZTOCZE nie pozwolą mu się kurzyć na półce. Jest to książka, która wychodzi poza kartki papieru, poza czas i przestrzeń i wraca wraz z nami do źródeł swojego istnienia – na Roztocze”.

Oprawa twarda, 424 strony, format 240x 300 mm

Fotografie ze zbiorów Pawła Kusala, teksty Stanisława Krycińskiego

Format: 210x287m oprawa twarda 272 strony

Drewniana architektura cerkiewna Wschodniej Galicji jest zjawiskiem, które nie ma sobie równych w skali Europy. Różnorodność typów i bogactwo form wprawia w zdumienie każdego, kto zapozna się z tym tematem. Szczególnie zachwycają się nim przybysze z krajów, gdzie buduje się z kamienia, a drewno służy głównie jako opał. Zachwycają, a jednocześnie dziwią, że można budować takie cuda, z tak nietrwałego materiału. Rzeczywiście pożary były plagą dziesiątkującą drewnianą architekturę sakralną, ale mimo to, do początku XX w. dotrwały setki przepięknych cerkwi, z których najstarsze sięgały początku XVI w. Później na cerkwie drewniane spadły inne nieszczęścia. Wiele bezcennych budowli rozebrano w związku z budową nowych – murowanych. Obie wojny światowe również zebrały swoje żniwo. Ciężki czas nastał, gdy tereny Galicji znalazły się pod panowaniem sowieckim. Znów najwyższej klasy świątynie rozpadały się pozbawione opieki lub były rozbierane. W albumie zaprezentowano również niemniej fascynujące cerkwie murowane, od tych najstarszych z XIII–XIV w., po budowle dwudziestowieczne. Ten niezwykły świat galicyjskich cerkwi został utrwalony na fotografiach z okresu od ostatniej ćwierci XIX w., po koniec czwartej dekady XX w. Wiele z tych zdjęć przepadło lub znajduje się w nieznanych nam miejscach, jednak sporą ich część zebrał Paweł Kusal, znany kolekcjoner z Leska, który od wielu lat, z wielkim zaangażowaniem gromadzi ten bezcenny zbiór. Dzięki jego pasji możemy przedstawić świat, który w dużej mierze jest już bezpowrotnie utracony – świat drewnianych cerkwi Galicji Wschodniej.

Agnieszka Kruszyńska-Idzior

Format:135x225, 392 strony, oprawa twarda

Więźniowie, którzy tu trafili, szybko orientowali się gdzie są, bo oprócz woni leśnej ściółki i żywicy, czuli coś jeszcze. Mdły odór palonych ciał. Fetor, który był nie do zniesienia. Zapach spalonego tłuszczu i włosów unosił się z niedalekiej górki i rozchodził po całej dolinie, a nawet dalej […]. Ogień na Górze Śmierci płonął stale, dniem i nocą. 

Pustków – poligon SS i hitlerowski obóz pracy przymusowej utworzony w 1940 roku, pod Dębicą na Podkarpaciu, funkcjonował do lipca 1944 roku, także jako obóz jeniecki. Na pilnie strzeżonym poligonie SS- Truppenübungsplatz „Heidelager” testowano tajną broń rakietową V-1 i V-2. Ocenia się, że w obozach pracy Pustkowa łącznie życie straciło około 7000 Żydów, 5000 jeńców sowieckich i 3000 Polaków. Byli bici, głodzeni, zamęczani pracą, rozstrzeliwani. Jak twierdzili jego więźniowie – Pustków, to był taki Oświęcim, tylko w mniejszej skali.

Po zajęciu go przez oddziały 1. Frontu Ukraińskiego, w sierpniu 1944 roku, wykorzystany został jako obóz jeniecki dla 12 000–15 000 Niemców, Ślązaków, Kaszubów, z których około 3000 straciło tu życie. Przez wiele lat historia ta pozostawała mało znana. Teraz Autorka oddała głos jej świadkom.

Agnieszka Kruszyńska-Idzior – ukończyła historię na Uniwersytecie Rzeszowskim i public relations na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie. Od 2006 roku pracuje w tygodniku ,,Obserwator Lokalny”. Dwukrotnie nominowana w konkursie Stowarzyszenia Gazet Lokalnych Local Press 2018. W tym samym konkursie, w 2020 roku, została laureatką nagrody specjalnej Muzeum Powstania Warszawskiego.

Ryszard Dalecki

wydanie IV, poprawione

Oprawa twarda, format 200x 250 mm, objętość  688 stron (w tym 112  stron wkładek)

Długo oczekiwane, czwarte poprawione i uzupełnione wydanie monografii Armia ,,Karpaty” w wojnie 1939 roku. Obecna edycja oparta została na wydaniu z 2009 r., znacznie rozszerzonym w stosunku do dwóch poprzednich wydań (1979, 1989), na które wpływ miała cenzura. Autor dzięki drobiazgowej kwerendzie w polskich i zagranicznych archiwach dotarł do nowych źródeł i dokumentów. Pozwoliło to na pełne rozwinięcie zagadnień z konieczności przemilczanych we wcześniejszych wydaniach, takich jak starcia oddziałów armii ,,Karpaty” z wojskami sowieckimi po 17 września 1939 r. i losy polskich oficerów, którzy w następstwie agresji sowieckiej zostali uwięzieni, a potem zamordowani przez NKWD, czy szczegóły obrony i okoliczności kapitulacji Lwowa. W książce znalazły się mapy, schematy oraz ponad 300 fotografii archiwalnych, a wśród nich portrety dowódców sowieckich, niemieckich i słowackich, którzy walczyli z armią „Karpaty”. Pełnego wyjaśnienia i dokumentacji fotograficznej doczekał się epizod udziału wojsk słowackich w wojnie 1939 r. Autor wykorzystał również ustne i pisemne relacje uczestników wojny 1939 r. Mimo upływu wielu lat od trzeciego wydania i ukazania się w tym czasie licznych publikacji dotyczących tematu, monografia dr. Daleckiego nie straciła na aktualności i zasłużenie jest uznawana za klasyczną w historiografii II wojny światowej.

10 PUŁK STRZELCÓW KONNYCH W OBIEKTYWIE FOTOGRAFICZNYM T. I PUŁK KONNY (1921-1936)

Wydawca: Koło 10 Pułku Strzelców Konnych

Realizacja wydawnicza: :Libra PL

Format: 165x235, oprawa twarda,78 stron

Biblioteka Koło 10 Pułku Strzelców Konnych z Łańcuta

Jan Czop

Oprawa twarda, format: 297x210 mm, 128 stron

Album Jana Czopa ,,Barwa Legionów Polskich 1797-1807 oraz Księstwa Warszawskiego 1807-1814" (574 sylwetek żołnierzy) jest drugą częścią z cyklu trzech albumów przedstawiających żołnierza polskiego w okresie stu trzydziestu lat, od początków kształtowania się jego munduru w XVIII wieku po wojnę polsko-rosyjską w 1831 roku, która zamknęła pewien okres wojskowości polskiej. Przepych i fantazja epoki napoleońskiej znalazły wyraz również w mundurach żołnierzy Księstwa Warszawskiego. Mundury te, mimo wpływów francuskich (m.in. dystynkcje oficerów i podoficerów przyjęto wg wzorów francuskich), zachowały polski charakter ukształtowany w ostatnich latach Rzeczypospolitej; czapki z kwadratowym denkiem, kurtki z wyłogami czy rajtuzy z lampasami. W załącznikach do albumu umieszczono wypisy rozkazów z dnia 2 marca 1807 roku oraz kopię Przepisu Ubiorów z 3 września 1810 roku

Łukasz Bajda
Bieszczady to nie tylko piękne góry, wciąż dzika przyroda, czy słynne Jezioro Solińskie, to także doliny i skryte w nich historie ich dawnych i obecnych mieszkańców. Książka ,,Bieszczady – to co najważniejsze" to swoiste, subiektywne kompendium wiedzy o tych wciąż skrywający wiele tajemnic górach. To książka, w której każdy, zarówno ten kto zaczyna przygodę z Bieszczadami, jak i ten, który zna je na wylot – znajdzie coś dla siebie. To fakty, sensacje i ciekawostki zebrane w przystępnej, bogato ilustrowanej formie. Publikacja została podzielona na 30 haseł, opowiadających między innymi o bieszczadzkich jeziorach, ochronie przyrody, wilkach i niedźwiedziach, wypale drewna i samym drewnie, koniach, parkach konnych i kowbojach, dawnych mieszkańcach – Bojkach, Łemkach, Niemcach i Cyganach, nieistniejących wsiach, cerkwiach i kościołach, prymasie i papieżu w Bieszczadach, drogach i bezdrożach, kolejce, harcerzach, narciarstwie i szybownictwie, Straży Granicznej, UPA i więzieniach, kuchni, a w końcu o Marianie Hessie – twórcy legendy o Biesie i Czadzie.

Dr Łukasz Bajda (1986) to historyk, przewodnik beskidzki, od urodzenia związany z Bieszczadami. Autor licznych publikacji poświęconych przeszłości i atrakcjom turystycznym województwa podkarpackiego.

Łukasz Bajda

Bieszczady to nie tylko piękne góry, wciąż dzika przyroda, czy słynne Jezioro Solińskie, to także doliny i skryte w nich historie ich dawnych i obecnych mieszkańców. Książka ,,Bieszczady – to co najważniejsze" to swoiste, subiektywne kompendium wiedzy o tych wciąż skrywający wiele tajemnic górach. To książka, w której każdy, zarówno ten kto zaczyna przygodę z Bieszczadami, jak i ten, który zna je na wylot – znajdzie coś dla siebie. To fakty, sensacje i ciekawostki zebrane w przystępnej, bogato ilustrowanej formie.

Publikacja została podzielona na 30 haseł, opwiadających między innymi o bieszczadzkich jeziorach, ochronie przyrody,  wilkach i niedźwiedziach, wypale drewna i samym drewnie, koniach, parkach konnych i kowbojach, dawnych mieszkańcach – Bojkach, Łemkach, Niemcach i Cyganach, nieistniejących wsiach, cerkwiach i kościołach, prymasie i papieżu w Bieszczadach, drogach i bezdrożach, kolejce,  harcerzach, narciarstwie i szybownictwie, straży granicznej, UPA i więzieniach, kuchni, a w końcu o Marianie Hessie – twórcy legendy o Biesie i Czadzie.

Autor książki  dr Łukasz Bajda (1986)   to historyk, przewodnik beskidzki, od urodzenia związany z Bieszczadami. Autor licznych publikacji poświęconych przeszłości i atrakcjom turystycznym województwa podkarpackiego.

Jerzy Majka

Nowe, uzupełnione o Aneks Lubelski – dotyczący historii rodziny Wieczorkiewicz, wydanie biografii Generała Wieczorkiewicza. Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Od 1911 do 1914 był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. Przybrał wówczas pseudonim Rene Scewola, który potem stał się częścią jego nazwiska. W 1912 roku po odbyciu oficerskiego szkolenia wojskowego mianowany został podporucznikiem. Od 6 sierpnia 1914 do lipca 1917 służył w Legionach Polskich. Szczególnie wyróżnił się w bitwie pod Konarami. W 1915 roku awansowany do stopnia kapitana piechoty, obejmuje dowództwo III batalionu 1 pułku piechoty. W Wojsku Polskim od 1918, awansowany do stopnia majora. W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył na czele 9 pp Leg, a w ostatniej fazie wojny dowodził VI Brygadą Piechoty i w zastępstwie 3 Dywizją Piechoty. W 1921 stanął na czele Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie. Od 1923 był dowódcą 31 pułku Strzelców Kaniowskich. W latach 1923–1925 studiował w Akademii Wojskowej w Paryżu. W czerwcu 1926 zastąpił generała brygady Jana Hempla na stanowisku dowódcy 24 Dywizji Piechoty i Garnizonu Jarosław. W 1927 roku mianowany generałem brygady. W Jarosławiu działał aktywnie na rzecz rozwoju kultury, ochrony zabytków (członek Okręgowej Komisji Konserwatorskiej) i sportu. Stał na czele delegatury Ligi Morskiej i Kolonialnej. Był honorowym prezesem wojskowego klubu sportowego „Ognisko” i patronował Oddziałowi Związku Strzeleckiego „Strzelec”. W 1935–1939 był pierwszym przewodniczącym Stowarzyszenia Miłośników Jarosławia i kierował sekcją konserwacji zabytków (1935–1939). Od 12 października 1935 do wybuchu II wojny światowej był dowódcą Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu. W maju 1936 został prezesem zarządu Okręgowego Towarzystwa Przyjaciół Związku Strzeleckiego w Przemyślu. W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą etapów najpierw Armii „Kraków”, a następnie Armii „Karpaty”. W 1940 przedostał się przez Węgry do Francji, gdzie służył w Inspektoracie Wyszkolenia Naczelnego Wodza. Po klęsce Francji działał w ruchu oporu. Działał też w organizacjach polonijnych. W 1943 roku osiedlił się w Szwajcarii, pracował w Towarzystwie Asekuracyjnym. Zmarł w Genewie.

Nowy mini przewodnik po Bieszczadach z tekstem Wojciecha Zatwarnickiego. W wersji polskiej i angielskiej. Opis 88 bieszczadzkich miejscowości pod względem historycznym i turystycznym,najciekawsze szlaki, miejsca warte zobaczenia, bieszczadzkie mini-muzea, propozycje dla aktywnych i miłośników sportów zimowych, informacje praktyczne, mapka Bieszczadów, mnóstwo ciekawostek – wszystko to na zaledwie 88 stronach naszego przewodnika.

Zygmunt Kubrak

Autor książki dr Zygmunt Kubrak, niestrudzony badacz dziejów ziemi kresowej czasów nowożytnych i najnowszych, najwięcej swych prac naukowych poświęcił okresowi II wojny światowej. Tym razem książka jego związana została z biografią Juliana Dąbka (1902–1992), młodszego brata słynnego Obrońcy Wybrzeża płka Stanisława Dąbka. Publikacja to szczególna pod względem tematyki i sposobu jej realizacji – to dzieje człowieka wyrosłego z ludu, nauczyciela i żołnierza bez szlifów oficerskich, którego wichry historii porwały w bezmiar wydarzeń (trzecie powstanie śląskie z 1921 r., kampania wrześniowa, potem straszny czas więzień NKWD, łagry Syberii, wreszcie wybawienie żołnierza-tułacza w Armii Polskiej gen. W. Andersa, a potem pobyt na Zachodzie). Dzieje Juliana Dąbka skreślone przez dra Zygmunta Kubraka mają wielką wartość naukową, bo wnoszą do historiografii, do polskiej pamięci publicznej, tak ważny materiał poznawczy o polskich drogach prowadzących do wolności Najjaśniejszej Rzeczypospolitej, mimo przejściowych klęsk i załamań. Książkę tę polecam każdemu, by mógł się nakarmić dumą bycia Polakiem. (z recenzji  Prof. UR dr hab. Józefa Półćwiartka)

III, poprawione i uzupełnione wydanie bestsellerowej książki Stanisława Krycińskiego

STANISŁAW KRYCIŃSKI (ur. w 1954 r.) z wykształcenia inż. chemik, z zamiłowania – historyk i krajoznawca. Autor licznych publikacji dotyczących uroków południowo-wschodniego pogranicza. Nakładem Libry PL ukazały się do tej pory: Bieszczady. Tam gdzie oczy poniosą, Bieszczady. Od Komańczy do Wołosatego, Łemkowszczyzna po obu stronach Karpat, Łemkowszczyzna. Czas wojny i pokoju, Łemkowszczyzna nieutracona, Pogórze Przemyskie. Tajemnice doliny Wiaru oraz Pogórze Przemyskie. W krwawym zakolu Sanu. Obecnie przygotowuje kolejną książkę o Bieszczadach, a także publikację o karpackich cerkwiach.

Karierę turysty górskiego rozpoczął obozem wędrownym w Bieszczadach latem 1974 r. Początkowo interesowały go wyłącznie szczyty, więc wchodził na nie przez kilka lat – najwyższy, który zdobył to Alam Kuh w Iranie (4850 m) – aż, z czasem, dostrzegł niezrównany urok dolin pełnych pamiątek po dawnych ich mieszkańcach. Chodząc tak dolinami zauważył, że nie ma takiej góry, której nie dałoby się obejść. Odkrywszy tę genialną zasadę, do dziś dnia kieruje się nią podczas górskich wędrówek.

Stanisław Kryciński

Nowe i uzupełnione wydanie II tomu bestsellerowych opowieści Stanisława Krycińskiego o Łemkowszczyźnie Książka obejmuje sto lat dziejów Łemków żyjących na północnych stokach Karpat i ich sąsiadów Rusnaków, zamieszkujących południowy skłon tych gór. Opisano tu okres od lat 30. XIX w., po lato 1939 r. Opowiedziane tu zostały narodziny łemkowskiej świadomości i literatury, działania podczas Wielkiej Wojny na terenie Beskidu Niskiego i prześladowania jakie dotknęły Łemków w obozie internowania Thalerhof. Kolejne rozdziały opisują cmentarze wojenne tak charakterystyczne dla tej krainy, powrót do prawosławia, działaczy i literatów okresu międzywojennego, powstanie Apostolskiej Administracji Łemkowszczyzny, a w końcu życie na łemkowskiej wsi w latach międzywojennych i łemkowskie rzemiosło z kamieniarstwem na czele.

Jan Pisuliński

Liczba stron: 468 + 84 strony wkładek, setki fotografii, spośród który większość jest publikowana po raz pierwszy

Format: 165x240

Oprawa Twarda

Nowe wydanie bestsellerowej monografii akcji ,,Wisła"

Problematyka operacji ,,Wisła” od lat budzi wiele emocji. […] Pomimo to, jak dotąd, nie powstała monografia, która próbowałaby całościowo zająć się operacją ,,Wisła” i prowadzonymi w jej trakcie działaniami wojskowymi (wysiedleńczymi i przeciwpartyzanckimi). Wydane dotąd zbiory dokumentów oraz tomy studiów, mimo ich niekwestionowanej wartości, tylko częściowo zapełniały tę lukę. Rozprawa Jana Pisulińskiego niewątpliwie pozwala więc uzupełnić istniejące braki w naszej wiedzy. Fakt iż autor wcześniej zajmował się szczegółowo wysiedleniami na Ukrainę w latach 1944–1946, w sposób naturalny predysponował go do podjęcia również tego wyzwania. Praca została przygotowana w oparciu o szerokie kwerendy źródłowe i gruntowną, budzącą szacunek, lekturę literatury przedmiotu (polską i zagraniczną). […] Sprawnie buduje też narrację, tworząc interesującą panoramę wysiedleń i zwalczania oddziałów ukraińskiego podziemia, jakie miały miejsce pomiędzy kwietniem a końcem lipca 1947 roku […]. Z recenzji wydawniczej prof. Grzegorza Motyki

Przez ponad dwa lata władze lekceważyły problem podziemia ukraińskiego. Dopiero wiosną 1947 roku, po rozprawieniu się z podziemiem polskim, zdecydowały się na skierowanie do południowo-wschodniej Polski ponad 20 tysięcy żołnierzy, nie licząc podporządkowanych dowództwu Grupy funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa, milicji i innych służb. Pośpiesznie sformowana Grupa Operacyjna „Wisła” 20 kwietnia rozpoczęła w południowo-wschodnim krańcu Polski największą po wojnie operację, nazywaną w dokumentach tego okresu akcją specjalną „Wisła”. Jej celem była likwidacja podziemia ukraińskiego. Jednocześnie, na polecenie rządzących komunistów przeprowadzono przymusowe przesiedlenie tamtejszej ludności ukraińskiej oraz rodzin mieszanych na poniemieckie tereny na północy i zachodzie kraju, również z obszarów, gdzie podziemie ukraińskie nie operowało. Do 31 lipca 1947 r. przesiedlono ponad 135 tysięcy osób, w tym wielu Polaków. Działania Grupy przeciwko podziemiu doprowadziły do jego znacznego osłabienia \ i w konsekwencji do demobilizacji. Kilka tysięcy osób umieszczono w Centralnym Obozie Pracy w Jaworznie.

Wstęp: Andrzej Potocki, Fotografie: Łukasz Barzowski, Agnieszka i Włodek Biliński, Dariusz  Zarod, Mateusz Matysiak

Dodruk bestsellerowego albumu  o Bieszczadach, ułożonego niczym malarska paleta barw; od pełnych żółci letnich poranków, błyszczących w słońcu kopulastych dachów cerkwi i złota jesiennych połonin, przez czerwienie buków, niebieskość śniegów aż po czerń bieszczadzkiej rozgwieżdżonej nocy.

,,Czym są te góry, że tak głęboko zapadają w ludzką pamięć i z małych stają się wielkie? Dla setek tysięcy ludzi Tarnica czy Halicz, a może nawet tylko Połonina Wetlińska okazały się szczytem świata. Z ich wysokości obejmowali wzrokiem kres widnokręgu wspartego na chmurach nieboskłonu i przechadzali się połoninami przytulonymi do chmur. Tutaj nawet w kropli rosy nanizanej na źdźbło trawy dostrzega się majestat Stwórcy. Bieszczady to także wrośnięci w nie nowi ludzie, podobni do wszystkich chodzących po tych górach". (fragment wstępu Andrzeja Potockiego)

To druga część opowieści Stanisława Krycińskiego o Pogórzu Przemyskim, opisująca północno-zachodnią część tej krainy, m.in. takie miejscowości jak Bircza, Ulucz, Piątkowa, Pawłkokoma czy Żohatyn.
To 450 stron, mnóstwo map i unikalnych fotografii.

Pod koniec XIX stulecia rodzące się nacjonalizmy – polski i ukraiński – uznały San, pomiędzy Sanokiem a Przemyślem, za granicę etniczną.To rozgraniczenie przyniosło tragiczne skutki w latach 1944–1947. Przywołać tu wystarczy mordy w Pawłokomie, Bachowie, Brzusce, Sufczynie i Borownicy.
Te niezwykle tragiczne wydarzenia do dziś wywołują kontrowersje, wielu zapomina, że ofiary były po obu stronach – polskiej i ukraińskiej, o tym, że zabijano niewinnych cywili, kobiety i dzieci.
Jednak Pogórze Przemyskie to nie tylko trudne dzieje stosunków polsko-ukraińskich, ta malownicza, pograniczna i wielokulturowa dolina Sanu ma przebogatą historię (to tu odkryto pozostałości najstarszych osad słowiańskich na ziemiach polskich) i liczne jej pozostałości jak szesnastowieczne ruiny obronnego zamku w Dąbrówce Starzeńskiej. Ozdobą tej krainy są wiekowe drewniane cerkwie, a wśród nich te najstarsze – w Uluczu i Piątkowej.

Autorka: Maria Strzelecka

Oprawa twarda + płótno, liczba stron:128, format: 200x250 mm

Przepiękna literacko-plastyczna opowieść dla dzieci (i ich rodziców) o Łemkowszyźnie obecnej i tej sprzed pół wieku, o jej tajemnicach, kulturze, magii i przyrodzie. O tym, że życie ludzkie może być piękne i zgodne z naturą, wystarczy  tylko chcieć się w nią wsłuchać.

Maria Strzelecka (ur. 1975) Doktor sztuk plastycznych. Malarka, ilustratorka, projektantka odzieży i plakatów, autorka filmów animowanych, gitarzystka basowa i wokalistka zespołów punkowych, aktorka, absolwentka ASP. Mama dwójki dzieci i opiekunka psa malamuta. Od ćwierć wieku ma swój kawałek ziemi w Beskidzie Niskim, który zależnie od potrzeb, jest jej samotnią lub miejscem spotkań z przyjaciółmi. Odbyła samotną podróż rowerową po północnej Norwegii, wędrowała pieszo po Islandii. Przez cztery sezony stanowiła połowę dwuosobowej załogi jachtu wożącego naukowców lub turystów w trudno dostępne rejony Szpicbergenu.

Książkę polecają:

Pewna dziewczyna z miasta przyjechała kiedyś w Beskid Niski i pokochała go. Dobrze, że przyjechała, bo temu przyjazdowi zawdzięczamy „Beskid bez kitu” – książkę tak pełną kolorów i zapachów, jak krajobrazy, które opisuje. Książkę, w której występują fantastyczne, mądre kobiety i odważne, ciekawe świata dziewczynki, a także rośliny i zwierzęta, na równych prawach z ludźmi. Książkę, w której obrazy i słowa są równorzędnymi bohaterami, a jedne drugim nie ustępują urodą. To wspaniała lektura dla dzieci, ale po kryjomu będą ją czytać też dorośli. Oczywiście tylko ci, dla których wycie wilka jest najmilszą muzyką świata.

Monika Sznajderman

Mój Boże, jaki piękny analog!

Andrzej Stasiuk

Jeśli chcesz by Twoje dziecko było szczęśliwe – kup mu tę książkę, a latem zabierz na wakacje w Beskid Niski. Nie do pensjonatu, a pod namiot. Niech nazbiera jagód czy poziomek, rozpali ognisko, posłucha śpiewu ptaków, poobserwuje życie toczące się na łące, w kałuży czy w potoku. Autorka doskonale znająca historię, etnografię i przyrodę Beskidu Niskiego, i co ważne kochająca ten region, wprowadza nas w jego magiczny świat wiodąc ścieżkami Terki i Neli. Przewodnikiem po ginącym świecie łemkowskiej kultury jest babcia Tekla. Od niej dowiemy się co to jest ikonostas czy kywot, ale poznamy także nazwy ziół używanych w tradycyjnym lecznictwie. Wędrując z Terką spotkamy kumaka, cierniokręta czy zaskrońca. Z Nelą odwiedzimy ślady po łemkowskich wsiach i łąki pełne ziół. Z książki tej dowiemy się również o dzikich zwierzętach zamieszkujących lasy Beskidu, o ich zwyczajach i o tym że wymagają szacunku i ochrony. Zapraszamy do wędrówki przez niezwykły świat Beskidu prowadzeni przez Marię Strzelecką!

Marta i Stanisław Krycińscy

Format: 240x300 mm, 544 strony, oprawa twarda

Album ten jest owocem wielu lat obserwacji i nauki rozumienia przyrody Bieszczadów, długich godzin wyczekiwania w dziczy na odpowiednie ujęcie. Tytułowi bieszczadzcy mocarze, których fotografie zostały ułożone zgodnie z cyklem pór roku, to prawdziwi władcy dzikich, leśnych Bieszczadów. To zwierzęta największe, najsilniejsze i najbardziej waleczne, ale też te niepozorne, co nie oznacza, że mniej piękne i fascynujące.

Autor fotografii i rozbudowanych podpisów  Mateusz Matysiak to  wielokrotny laureat oraz juror konkursów fotograficznych w Polsce i za granicą. Autor licznych publikacji, w tym ilustrowanych encyklopedii zwierząt i ptaków Polski

Wstęp napisał Wojomir ,,Woj" Wojciechowski – kresowiak, legenda Bieszczadów, leśnik, długoletni dyrektor Bieszczadzkiego Parku Narodowego

Album polecają:

Magia to domena czarodziejów. Bieszczady to miejsce magiczne, a autor tego albumu jest prawdziwym czarodziejem. Nie spotkałem dotychczas zbioru piękniejszych fotografii ukazujących magię tej cudownej krainy. Tak bardzo się myliłem sądząc, że znam Bieszczady, a ich przyroda skrywa przede mną niewiele tajemnic.

Henryk Okarma – prof. dr hab., biolog specjalizujący się w badaniach dużych ssaków drapieżnych. Dzięki bieszczadzkim wilkom napisał rozprawę doktorską. Długoletni dyrektor Instytutu Ochrony Przyrody PAN w Krakowie

***

Ilekroć widzę zwierzęta uchwycone przez obiektyw aparatu Mateusza, zazdroszczę mu. Tego, że mógł je spotkać na wolności. Tego, że widzi młode niedźwiedzie kilka chwil po tym, gdy pierwszy raz ujrzą słońce. Tego, że ogląda sędziwe wadery, którym pozostało kilka tygodni życia. Podziwiam jego talent do uchwycenia zwierzęcych emocji, o których tak często, my ludzie, zapominamy. Ja sam, lecząc dzikich pacjentów, mam do czynienia z ich bólem i strachem. Jednak zawsze mam marzenie, że gdy je wypuszczę, to Mateusz spotka je na swojej drodze i prześle mi kolejne zdjęcie z uchwyconym w ich oczach szczęściem.

Radosław Fedaczyński – behawiorysta zwierząt, lekarz weterynarii, współtwórca Ośrodka Rehabilitacji Zwierząt Chronionych w Przemyślu

***

Album Mateusza Matysiaka jest wręcz poetyckim opisem bieszczadzkiej przyrody. Urzekły mnie jego wilki. Bo dla mnie wilk jest symbolem wielkości. Przez wiele dziesięcioleci bestialsko tępiony w Polsce przez myśliwych potrafił się odrodzić. Każdy inny rodzaj zwierząt poddany takiej eksterminacji uległby zagładzie. Jego watahy uświadamiają nam, że współpraca w rodzinie jest niezbędnym warunkiem przetrwania gatunku. Tylko on może się mierzyć z człowiekiem.

Andrzej Potocki – dziennikarz prasowy i telewizyjny, autor kilkudziesięciu publikacji o tematyce bieszczadzkiej – legend, opowieści, reportaży i zbiorów poezji

***

Kiedy oglądam te zdjęcia mam oczy szeroko otwarte jak sowa włochatka, jak trzeszcze zająca szaraka, i szukam następnych zupełnie jak niedźwiedź mrówek w spróchniałym pniaku jodły. Album ,,Bieszczadzcy mocarze” daje okazję spotkania oko w oko, nos w nos z wilkiem, rysiem, niedźwiedziem, żubrem i jeleniem, a także poczucie jak wygląda wiosna, lato, jesień, zima w Bieszczadach. To okrutny paradoks, że tak piękne, największe, najdziksze i tak czujne zwierzęta są naprawdę bezbronne wobec ludzi i tylko my możemy je uratować przed zagładą.

Arkadiusz Szaraniec – ,,ekoista” i ,,obieżykraj”, autor książek ,,Żubry lubią jeżyny” oraz ,,Warszawa dzika”

***

Benedyktyńskiej cierpliwości wymaga wykonanie tylu przepięknych zdjęć bieszczadzkiej przyrody. Tysiące, jak nie dziesiątki tysięcy godzin trzeba poświęcić na wytropienie, cierpliwe czekanie i uwiecznienie dzikich zwierząt. Jednak cierpliwość nie wystarczy – potrzebne jest oko dobrego malarza by każdy kadr skomponować tak jak to czyni Mateusz Matysiak. Zdecydowana większość zdjęć w tym albumie to dzieła sztuki, które można powiększyć, powiesić na ścianie i godzinami kontemplować. Album, który trzymacie państwo w rękach jest po prostu wizualnie zachwycający. Jego wartość podnoszą fachowe opisy przybliżające życie zwierząt podane w przystępnej i zwięzłej formie. Widać, że pisał je biolog i leśnik znający się na rzeczy, ale i kochający bieszczadzką faunę. Dla laika takiego jak ja, to bardzo cenne informacje, wzbogacające ten przepiękny zbiór niezwykłych zdjęć.

Stanisław Kryciński – krajoznawca, przewodnik, twórca słynnych obozów ,,Nadsanie”, autor licznych książek o Bieszczadach, Pogórzu Przemyskim i Łemkowszczyźnie

Mirosław Welz

Niepokój z widokiem – to dwunasty tom poetycki Mirosława Welza, który po tomach myśli i aforyzmów, powrócił do poetyckiej reflekcji nad światem, tym bliskim iwonickim, bieszczadzkim, ale też tym dalszym.

W tomie znalazło się  pięćdziesiąt  niepublikowanych wcześniej  utworów poetyckich, w tym wiersze poświęcone pamięci Przemka Chmielewskiego, Ryszarda Szocińskiego czy Wacława Salwierza i przepiękny ,,Tryptyk łopieński|"

Mirosław Welz  – doktor nauk weterynaryjnych, autor tekstów piosenek, ceniony aforysta. Członek Związku Literatów Polskich, Oddziału w Rzeszowie. W dorobku posiada jedenaście tomików poetyckich, a także cztery zbiory myśli i aforyzmów. Laureat nagrody ZLP ,,Złote Pióro – 2014” za tomik ,,Po drodze". Laureat i zwycięzca ogólnopolskich konkursów poetyckich i aforystycznych.

Oprawa miękka, ze skrzydełkami, liczba stron:56, format A5

Przedsprzedaż

Fotografie: Mateusz Matysiak

Wstęp: Wojomir ,,Woj" Wojciechowski

Format: 240x300 mm, liczba stron: 544, oprawa twarda

Opracowanie graficzne: Krzysztof Motyka

Album ten jest owocem kilkunastu lat pracy znakomitego fotografika Mateusza Matysiaka, tysięcy godzin wyczekiwania w dziczy na odpowiednie ujęcie wspaniałych bieszczadzkich drapieżników. Tytułowi bieszczadzcy mocarze to prawdziwi władcy dzikich, leśnych Bieszczadów. To zwierzęta największe, najsilniejsze i najbardziej waleczne, ale też niepozorne, co nie oznacza, że mniej piękne i fascynujące.

Autor tych niezwykłych fotografii – Mateusz Matysiak – to przyrodnik, fotograf i filmowiec. Z zawodu leśnik, biolog i inżynier środowiska. Autor licznych publikacji, w tym ilustrowanych encyklopedii zwierząt Polski i ptaków Polski. Wielokrotny laureat oraz juror konkursów fotograficznych w Polsce i za granicą.

Tekst wstępu napisał Wojomir ,,Woju" Wojciechowski – kresowiak, legeda Bieszczadów, leśnik, długoletni dyrektor Bieszczadzkiego Parku Narodowego.

,,Opowieści o dawnym Rzeszowie dla dzieci”, autorstwa Andrzeja Potockiego z fantastycznymi ilustracjami Surena Vardaniana, to jedyna w swoim rodzaju, przepięknie ilustrowana książka skierowana do najmłodszych mieszkańców Rzeszowa. To dwadzieścia cztery niezwykle ciekawe opowieści o tym jaki był dawny Rzeszów, kto nim władał i jak się w nim żyło.

Kamień rzucony do wody zatacza coraz szersze kręgi.

Ta książeczka może okazać się takim właśnie kamieniem.

Mój dom, moja ulica, moje miasto.

Wszystko ma swoją historię, bo od czegoś się zaczęło.

JOLA JARECKA

Truchło to literacka opowieść o bieszczadzkim Krościenku nad Strwiążem, którego dawną społeczność tworzyli Polacy, Rusini, Żydzi i Niemcy galicyjscy w przyległym Obersdorfie. Los w czasie II wojny światowej nie oszczędził zagubionej na końcu świata, wśród bujnej przyrody wioski, niosąc ze sobą wysiedlenia, wywózki i mord miejscowych Żydów. Po powojennej zmianie granic w 1951 r., do tej wypalonej dramatami ziemi zaproszono greckich uchodźców politycznych, którzy próbowali zbudować w Krościenku tymczasowy socjalistyczny raj na ziemi. Dzisiaj ślady po dawnej wielokulturowej historii Krościenka znajdziemy tylko na cmentarzach – greckim, ewangelickim, greckokatolickim i zbiorowej mogile nad Strwiążem. Autorka powieści Jola Jarecka urodziła się i dorastała właśnie tutaj, stając się nie tylko literackim kronikarzem tych dramatów i namiętności, ale jak pokazuje epilog – także ich uczestnikiem.

JOLA JARECKA – ur. 1979. Pisarka, poetka, animatorka kultury, reżyserka teatralna. Zaprzedała duszę Bieszczadom i tu na końcu świata, w dawnym parku konnym stworzyła jedyne w swoim rodzaju kino studyjne. Zaprzedała duszę Bieszczadom, tu mieszka i tworzy, to one ją ukształtowały. Pisarka, poetka, animatorka kultury, reżyserka teatralna. Żyje na symbolicznym końcu świata w Zatwarnicy, gdzie kończą się drogi, a człowiek ma przed sobą tylko góry, dziką przyrodę i ślady minionej burzliwej historii. W 2017 r. nakładem wydawnictwa Libra PL ukazała się jej debiutancka powieść ,,Hylaty".

Oprawa twarda, 168 stron, format: 125x195 mm

Jerzy Majka

Stanisław Maczek „jeden z najtęższych polskich dowódców drugiej wojny światowej”, jak napisał o nim znany historyk wojskowości gen. Marian Kukiel, był postacią wyjątkowego formatu. Studiował filozofię i polonistykę, a został zawodowym wojskowym i w mundurze spędził 33 lata życia. W wojnach „O niepodległość i granice” wykazał się wielką pomysłowością i walecznością, będąc pierwszy oficerem WP awansowanym na wyższy stopień przez Naczelnego Wodza na polu bitwy. Był dowódcą pierwszych polskich formacji pancerno-motorowych, na czele których walczył w trzech kampaniach, na terenie kilku krajów, od pierwszego do ostatniego dnia II wojny światowej. „W nagrodę” pozbawiono go obywatelstwa polskiego i na emigracyjny chleb zarabiać musiał jako sprzedawca i barman. Doczekał jednak zmian ustrojowych w Polsce i symbolicznego bodaj zadośćuczynienia doznanych krzywd.

Zlecane zadania bojowe, gdy tylko było to możliwe, starał się rozwiązać przez umiejętny manewr, zaskoczenie, oskrzydlenie przeciwnika. Jako wybitny dowódca, znalazł trwałe miejsce w dziejach oręża polskiego. Niniejsza praca jest zwięzłą, ale bogato udokumentowaną biografią wojskową Generała. Jej celem było przedstawienie najważniejszych etapów życia gen. Maczka, wzbogaconych o jego własne sądy i wypowiedzi.

Tekst: Andrzej Potocki

Fotografie: Piotr Droździk, Kamil Paluszek, Agnieszka i Włodek Bilińscy, Włodzimierz Stachoń, Bartłomiej Wadas i inni

Format: 210x287 mm, oprawa twarda, 160 stron

Nostalgiczna wędrówka po Łemkowszczyźnie, od najbardziej wysuniętych na zachód Jaworek po Komańczę na wschodzie. Cerkwie – skarby architektury sakralnej, słynne cmentarze wojenne, przyroda, także ta objęta ochroną w Magurskim Parku Narodowym, ale przede wszystkim ludzie i ich tradycja tworzą ten album.  Znakomite zdjęcia Piotra Droździka, Kamila Paluszka, Agnieszki i Włodka Bilińskich, Agnieszki i Damiana Nowaków, Włodzimierza Stachonia, Bartłomieja Wadasa, Jarosława Mazura i innych  zostały okraszone  bardzo osobistym tekstem Andrzeja Potockiego, który pisze m.in.  tak: "Nad Łemkowszczyzną znów świeci słońce. Łemkowie, niegdyś wypędzeni z Beskidu, odrodzili swoją ojcowiznę. Wbrew przeciwnościom losu trwa ona w ich mowie, w piśmie, w zwyczajach, w cerkwiach. Pozostała ich chlebem powszednim, o który codziennie modlą się do Pana. Łemkowszczyzna nie zginęła i nigdy nie zginie, bo jest przede wszystkim w ludziach, którzy ją umiłowali"

Tekst: Andrzej Potocki

Fotografie: Piotr Droździk, Kamil Paluszek, Agnieszka i Włodek Bilińscy, Włodzimierz Stachoń, Bartłomiej Wadas i inni
Nostalgiczna wędrówka po Łemkowszczyźnie, od najbardziej wysuniętych na zachód Jaworek po Komańczę na wschodzie. Cerkwie – skarby architektury sakralnej, słynne cmentarze wojenne, przyroda, także ta objęta ochroną w Magurskim Parku Narodowym, ale przede wszystkim ludzie i ich tradycja tworzą ten album.  Znakomite zdjęcia Piotra Droździka, Kamila Paluszka, Agnieszki i Włodka Bilińskich, Agnieszki i Damiana Nowaków, Włodzimierza Stachonia, Bartłomieja Wadasa, Jarosława Mazura i innych  zostały okraszone  bardzo osobistym tekstem Andrzeja Potockiego, który pisze m.in.  tak: "Nad Łemkowszczyzną znów świeci słońce. Łemkowie, niegdyś wypędzeni z Beskidu, odrodzili swoją ojcowiznę. Wbrew przeciwnościom losu trwa ona w ich mowie, w piśmie, w zwyczajach, w cerkwiach. Pozostała ich chlebem powszednim, o który codziennie modlą się do Pana. Łemkowszczyzna nie zginęła i nigdy nie zginie, bo jest przede wszystkim w ludziach, którzy ją umiłowali"

Andrzej Potocki

Oprawa twarda, format 210x287, 372 strony

Na  370 bogato ilustrowanych stronach zostało opisanych 164 miejscowości obecnego Podkarpacia związanych z historią Żydów.

Obecnie w województwie (podkarpackim) nie ma ani jednej gminy żydowskiej. Pozostało jednak wiele zabytków kultury żydowskiej oraz miejsc Holocaustu. Społeczność żydowska została unicestwiona przez Niemców w czasie II wojny światowej. Przetrwali ten nieludzki czas nieliczni, przechowani przeważnie przez polskie rodziny, i ci, którzy przeżyli zsyłkę, deportowani przez reżim sowiecki w głąb Rosji.

Oceny zachowań Polaków i ich stosunek do Żydów w czasie II wojny światowej są przedmiotem wielu polemik naukowych. Równie skrajne różnice zdań dotyczą Żydów, którzy w różnych sytuacjach znaleźli się na terenach Polski okupowanej przez Niemcy i Związek Sowiecki. To, że zdarzały się po obu stronach kryminalne przypadki, nie ulega wątpliwości. Ważny jest jednak kontekst i skala tych zachowań. W książce koncentruję się na opisie zdarzeń, a nie na ich ocenie. Nie sposób jednak nie pamiętać, że w tamtym czasie Żydzi nie byli traktowanijak nasi starsi bracia w wierze, a postrzegano ich, jako przedstawicieli narodu odpowiedzialnego za śmierć Chrystusa. (...) W ostatnim okresie pojawiło się sporo publikacji, w tym monografii poszczególnych miejscowości, gdzie na ogół problem lokalnej historii Żydów jest traktowany marginalnie lub nawet zupełnie pomijany. Można wręcz odnieść wrażenie, iż niekiedy lokalna społeczność wstydzi się wspólnej, polsko-żydowskiej przeszłości, że chce o niej jak najszybciej zapomnieć. Ale jednocześnie wychodzi sporo wartościowych publikacji o samych Żydach, o ich wkładzie w nasz narodowy, polski pejzaż kulturowy.

O stopniu trudności odtworzenia historii Żydów może świadczyć fakt, jak bardzo rozbieżne są dane szacunkowe o ich liczbie, podawane przez autorów poszczególnych publikacji naukowych, a także liczbie np. zachowanych nagrobków na poszczególnych cmentarzach. W znacznej mierze dane te weryfikowałem osobiście, zwłaszcza, że wiele nekropolii żydowskich zostało w ostatnim okresie uporządkowanych, co w wielu przypadkach pozwoliło m.in. na dokładne przeliczenie nagrobków. Niniejsze opracowanie, podobnie jak to pierwsze z roku 2004, w żadnej mierze nie pretenduje do miana pracy naukowej. Jest to raczej zebranie rozproszonych informacji o historii lokalnych społeczności żydowskich, jakie funkcjonowały w pejzażu kulturowym na tym terenie.

Łukasz Połomski

Okres autonomii galicyjskiej był dla Nowego Sącza czasem wielkiego skoku cywilizacyjnego. Dzięki polityce państwowej i samorządowej miasto rozwijało swoją infrastrukturę, a katalizatorem przemian stała się kolej. Pęd ku nowoczesności trwał do wybuchu I wojny światowej, to była prawdziwa „belle epoque” miasta. Po 1918 r., w odrodzonej Polsce, sądeczanie musieli stawić czoła wielu problemom z jakimi wcześniej się nie spotykali. Wszystkie opisane w książce zjawiska społeczne sprowadzają się do pytania, czy mieszczanie sądeccy i ich miasto byli nowocześni, a może zacofani?

***

Autor przedstawia fakty i dane historyczne, próbując zarysować portret socjologiczny mieszczan w dwóch epokach: zaborów i międzywojnia. Wnikliwy czytelnik znajdzie odniesienia do współczesnych czasów, odkryje źródła kształtujące dzisiejszy obraz Nowego Sącza i mentalność jego mieszkańców.

***

Dr Łukasz Połomski – historyk, nauczyciel i publicysta. Absolwent Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie. Twórca i dyrektor programu historycznego „Sądecki Sztetl”, poświęconego wieloetnicznej historii ziemi sądeckiej. Autor publikacji naukowych i popularnonaukowych na temat dziejów Sądecczyzny i mniejszości narodowych.

Oprawa twarda, liczba stron:560, format: 160x240

Jan Draus

Bogato ilustrowaną książkę otwiera wstęp arcybiskupa Adama Szala,

a zamyka niezwykle ciekawy rozdział dotyczący losów metropolii lwowskiej, jej kapłanów i kościołów w pojałtańskiej rzeczywistości aż do czasów współczesnych.

Tradycje łacińskiej metropolii lwowskiej sięgają XIV wieku i czasów panowania Kazimierza Wielkiego (1333–1370), który kontynuując dzieło jednoczenia ziem Królestwa Polskiego, zapoczątkowane przez swego ojca Władysława Łokietka, przyłączył z pomocą Węgier, Ruś Halicką do Korony w 1349 roku. Jednocześnie zwrócił się do papieża Urbana V o ustanowienie na tym terenie prowincji kościelnej. Na przestrzeni wieków granice metropolii lwowskiej ulegały częstym zmianom. Te zmiany determinowane były nie tylko sytuacją polityczną Królestwa Polskiego – a od unii lubelskiej z 1569 roku Rzeczypospolitej Obojga Narodów – skutkującą fluktuacją granic państwowych, ale także lokalnymi uwarunkowaniami społecznymi czy wyznaniowymi. Biskupi metropolii lwowskiej poprzez umacnianie diecezjalnych i parafialnych struktur Kościoła katolickiego, wnosili wkład zarówno w rozwój życia religijnego, jak i kultury polskiej. Przykładem był Grzegorz z Sanoka (1407–1477), wybitny przedstawiciel humanizmu i arcybiskup lwowski.

Dla biskupów metropolii lwowskiej, lata zaboru austriackiego nie należały do łatwych. Uwarunkowania polityczne, społeczne, narodowościowe i wyznaniowe, nie zawsze sprzyjały misji Kościoła łacińskiego, pomimo że w monarchii habsburskiej religia rzymskokatolicka była wyznaniem państwowym. Na fundamencie uzyskanej w 1867 roku autonomii, szybko dojrzewały kwestie narodowościowo-wyznaniowe, a także społeczne, prowadzące do emancypacji stanu chłopskiego i robotniczego drogą polityczną. Uderzały one w większym lub mniejszym stopniu w struktury Kościoła. Konflikty polsko-ukraińskie koncentrowały się nie tylko na płaszczyźnie walki o rząd dusz, lecz także walki z polskością, której strzegł Kościół łaciński. Natomiast źródłem konfliktów społecznych nie była religia katolicka, ale powszechna bieda i brak perspektyw na lepsze życie.

W tej sytuacji, z chwilą nastania XX wieku w trzech diecezjach metropolii lwowskiej objęli rządy biskupi Józef Bilczewski, Józef Sebastian Pelczar, Leon Wałęga, którzy poprzez program odrodzenia religijnego i katolicyzmu społecznego nie tylko skutecznie rozwinęli życie religijne, ale także narodowe. To oni wraz z biskupami pomocniczymi Władysławem Bandurskim we Lwowie, Karolem Fischerem w Przemyślu, do których w 1918 roku dołączył Bolesław Twardowski (następca arcybiskupa Bilczewskiego na stolicy metropolitarnej), przygotowali swoje diecezje pod względem religijnym i patriotycznym do II Niepodległości. Ich biografie, to nie tylko osobiste drogi życia, lecz drogi Kościoła i Polski.

Liczba stron:168, oprawa twarda, format 210x287

Stanisław Kryciński

Pierwsza część opowieści o Pogórzu Przemyskim odsłania tajemnice doliny Wiaru od Arłamowa, przez Kalwarię Pacławską, Sierakośce po Stanisławczyk.

Opisuje miejsce szczególne, tu Karpaty spotykają się z wielką niziną ciągnąca się na wschód, aż ku azjatyckim stepom.  To teren z licznymi pozostałościami po grodach, zamkach i dworach, gdzie po dawnych wsiach i ich mieszkańcach pozostały tylko dzikie sady, cmentarze i ruiny cerkwi. To właśnie tutaj posadowiła się najstarsza w Polsce gotycka cerkiew murowana w Posadzie Rybotyckiej, której wnętrza zdobią bizantyjskie polichromie. To także wspaniała przyroda i Las Turnica, z najbardziej zbliżonym do naturalnego drzewostanem w naszych Karpatach, a także spokój jakie człowiek nie zazna nigdzie indziej.

Kocham Pogórze Przemyskie! Nie jest to miłość łatwa – przypomina uczucie do schizofrenika. Niby jedna osoba, a w dwóch odsłonach. Dotyczy to przede wszystkim konfliktu polsko-ukraińskiego, na który obie strony mają zupełnie inne spojrzenie. Ale to rozdwojenie sięga również czasów dawniejszych. Często jest to nawet rozdzielenie na wiele równoległych i nieprzystających do siebie wątków, dotyczących różnych aspektów historii.

Oprawa twarda, 312 stron, format 135x205

Stanisław Kryciński

Liczba stron: 280

Oprawa twarda

Format: 160x220 mm

ISBN 9788395121678

Nowe, poprawione wydanie bestsellerowej książki Stanisława Krycińskiego

Książka  jest historyczno-kulturową wędrówką po Bieszczadach od Komańczy, przez masyw Chryszczatej, Otryt – do Wołosatego. Przedstawia dzieje osadnictwa nad Osławą, losy Galicyjskiej Cesarsko-Królewskiej Kolei Żelaznej, którą to podróżował dzielny wojak Szwejk, a także działania wojenne w okolicach Przełęczy Łupkowskiej w 1939 r.

Dla tego wszystkiego tłem są oczywiście wspaniałe góry i  tajemnicze doliny – pełne pamiątek po ich dawnych mieszkańcach. Pamięć o nich zawiera się też w  dawnych nazwach, o których sporo w tej publikacji.

Jerzy Majka

Końcem września 1938 r. po tzw. manewrach wołyńskich 10 BK została niespodziewanie skierowana na Śląsk Cieszyński.Koncentrowała się tu Samodzielna Grupa Operacyjna (SGO) „Śląsk” gen. Władysława Bortnowskiego, która w związku z konfliktem niemiecko-czechosłowackim i pretensjami polskimi do Zaolzia (zamieszkała w większości przez Polaków zachodnia część dawnego Księstwa Cieszyńskiego), miała być użyta do demonstracji lub też działań zbrojnych, celem jego zajęcia. O skierowaniu tu brygady zdecydował szef Sztabu Głównego gen. Julian Stachiewicz, uważając, że dzięki dużej liczbie pojazdów znakomicie nadaje się do szybkiej akcji demonstracyjnej. Obok 10 BK, w składzie SGO „Śląsk” znalazły się jeszcze m. in. trzy dywizje piechoty, Wielkopolska BK oraz oddziały artylerii i czołgów. W okolicach Bielska  10 BK przebywała przez prawie sześć tygodni, do 25 listopada.

,,Nie wchodząc z żadnego punktu widzenia w ocenę akcji na Zaolziu – napisał później gen. Maczek –  fakt skoncentrowania całej brygady, która „od święta” na manewrach się zbierała […] wyszedł naszej brygadzie na dobre". I dalej: ,,Okres kilkumiesięczny nie został zmarnowany i bezsprzecznie podniósł pod każdym względem wartość bojową 10 brygady". 10 Brygada Kawalerii, pierwsza polska brygada zmotoryzowana, dowodzona przez płk. Stanisława Maczka, celująco zdała egzamin wojenny we wrześniu 1939 roku, stając się zalążkiem słynnej 1 Dywizji Pancernej.

Książka prezentuje kilkadziesiąt fotografii z działań 10 BK na Śląsku Cieszyńskim, znakomita większość jest publikowano po raz pierwszy.

Rafał Dominik pisarz łączący w swej twórczości pierwiastki Oty Pavla, Bogumila Hrabala i Charlesa Bukowskiego. W jego opowiadaniach znajdujemy perełki, przez które śmiejemy się szczerym śmiechem i płaczemy rzewnymi łzami, łączą się w nich Absurd i Dramatyzm, Wolność i Destrukcja, a przede wszystkim zaduma nad człowieczym losem... Spowiednik Dziewięciu Wspaniałych, ale też ich następców, którzy na arenie ciśnieńskiego cyrku dzielnie walczyli i walczą z własnym życiem, nadziejami i upadkami...

Jan Bil

LWÓW. PIERWSZE MIESIĄCE 1940 ROKU. NAJGORSZY CZAS OKUPACJI SOWIECKIEJ. W MIEŚCIE PANUJĄ: GŁÓD, TERROR, I STRACH… Trwają aresztowania, zaczynają się masowe deportacje... Wszelkie próby oporu są brutalnie pacyfikowane. Udręczeni i prześladowani mieszkańcy próbują jednak normalnie żyć. Wtedy pojawia się dwóch niezłomnych – Karol doświadczony oficer przedwojennej ,,dwójki”, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych i jego młodszy kolega z lat szkolnych Rafał – inteligent, syn lwowskiego adwokata, a obecnie pracownik firmy zajmującej się parcelacją „pańskiej” ziemi pod przyszłe kołchozy. Spoufaleni z lwowskimi batiarami, zaangażowani w skomplikowane romanse, żyją szybko i niebezpiecznie, każdego dnia stawiają czoła Sowietom, rozpracowując równocześnie złowrogie plany ukraińskich nacjonalistów.

Pierwsza część sagi ,,Lwowskie losy” to wielowątkowa powieść, która przenosi nas w wir wydarzeń w okupowanym Lwowie. Barwne postaci, piękny język lwowskiego bałaku, lawina wątków – to wszystko sprawia, że czyta się ją jednym tchem.

***

Patrzył w napięciu na cztery cienie sunące równym krokiem po podwórzu, równocześnie łowił uchem najmniejsze szmery na klatce schodowej. Mokrą dłonią ściskał chropawą rękojeść visa...

***

Chciał biec, ale przypomniał sobie, że biegnący człowiek zwraca na siebie uwagę przechodniów. Skręcił w stronę Dominikanów, potem koło Kozieła wyszedł na Rynek, koło Jezuitów, Sobieskiego i już Sykstuska... Bał się, że wśród mrowiącego się tu tłumu nie dostrzeże Karola, ale poczuł nagle, jak ktoś delikatnie przytrzymał go za łokieć. – ,,Nu, może ty by si tak ni śpieszył?” – usłyszał za sobą głos kolegi.

JAN BIL urodził się w 1955 roku we Lwowie i mieszkał tam przez 35 lat. W tym czasie ukończył dwie „polskie” (radzieckie, z polskim językiem wykładowym) szkoły, a następnie polonistykę w Wilnie i wrócił do lwowskiej „10” (czyli szkoły im. Marii Magdaleny), żeby uczyć tam, gdzie kiedyś jego uczono. W roku 1990 wyjechał ze Lwowa do Warszawy, aby sześć lat później obronić pracę doktorską (UW) poświęconą twórczości Mariana Hemara. W Warszawie był zatrudniony jako polonista w kilku szkołach, pracownik Kancelarii Prezydenta RP, autor i lektor tekstów w Radio ,,Bajka”, a obecnie (niezbadane są wyroki boskie) jako wykładowca oraz... pracownik firmy ochroniarskiej. Do „aktywów literackich” można zaliczyć kilkadziesiąt wierszy wydrukowanych w almanachach poezji, prasie krajowej i zagranicznej. Tańce ze śmiercią powstawały przez kilkanaście lat, jako hołd ,,lwowskiego dziecka” dla ukochanego miasta i rodziców, którzy we Lwowie świadomie pozostali.

Jerzy Majka

Wacław Scaevola-Wieczorkiewicz urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Od 1911 do 1914 był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. Przybrał wówczas pseudonim Rene Scewola, który potem stał się częścią jego nazwiska. W 1912 roku po odbyciu oficerskiego szkolenia wojskowego mianowany został podporucznikiem. Od 6 sierpnia 1914 do lipca 1917 służył w Legionach Polskich. Szczególnie wyróżnił się w bitwie pod Konarami. W 1915 roku awansowany do stopnia kapitana piechoty, obejmuje dowództwo III batalionu 1 pułku piechoty. W Wojsku Polskim od 1918, awansowany do stopnia majora. W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył na czele 9 pp Leg, a w ostatniej fazie wojny dowodził VI Brygadą Piechoty i w zastępstwie 3 Dywizją Piechoty. W 1921 stanął na czele Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie. Od 1923 był dowódcą 31 pułku Strzelców Kaniowskich. W latach 1923–1925 studiował w Akademii Wojskowej w Paryżu. W czerwcu 1926 zastąpił generała brygady Jana Hempla na stanowisku dowódcy 24 Dywizji Piechoty i Garnizonu Jarosław. W 1927 roku mianowany generałem brygady. W Jarosławiu działał aktywnie na rzecz rozwoju kultury, ochrony zabytków (członek Okręgowej Komisji Konserwatorskiej) i sportu. Stał na czele delegatury Ligi Morskiej i Kolonialnej. Był honorowym prezesem wojskowego klubu sportowego „Ognisko” i patronował Oddziałowi Związku Strzeleckiego „Strzelec”. W 1935–1939 był pierwszym przewodniczącym Stowarzyszenia Miłośników Jarosławia i kierował sekcją konserwacji zabytków (1935–1939). Od 12 października 1935 do wybuchu II wojny światowej był dowódcą Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu. W maju 1936 został prezesem zarządu Okręgowego Towarzystwa Przyjaciół Związku Strzeleckiego w Przemyślu. W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą etapów najpierw Armii „Kraków”, a następnie Armii „Karpaty”. W 1940 przedostał się przez Węgry do Francji, gdzie służył w Inspektoracie Wyszkolenia Naczelnego Wodza. Po klęsce Francji działał w ruchu oporu. Działał też w organizacjach polonijnych. W 1943 roku osiedlił się w Szwajcarii, pracował w Towarzystwie Asekuracyjnym. Zmarł w Genewie i został pochowany na cmentarzu świętego Józefa. W 2010 roku jego imię otrzymał 14. dywizjon artylerii samobieżnej w Jarosławiu.

Jarosław Syrnyk

Andrzej Potocki

Sztetl Rymanów dla tutejszych Żydów było najważniejszym miejscem na ziemi. Izaak Rabi, laureat nagrody Nobla z dziedziny fizyki i współtwórca pierwszej bomby atomowej, kiedy je odwiedził siedemdziesiąt lat po wyjeździe, napisał, że jest tak piękne, jak opowiadali mu o nim rodzice. Jacob Kalich, założyciel teatru w Nowym Jorku, wystawiał w nim sztuki w jidysz, języku swojego dzieciństwa, spędzonego w Rymanowie. Izaak Schorr, jeden z najznakomitszych kantorów żydowskich, w tutejszej synagodze zaczynał karierę śpiewaka. Pesech Jakubowicz napisał: Rymanowie nigdy cię nie zapomnę. O mieście tym pamiętają przede wszystkim chasydzi przyjeżdżający kilka razy do roku do grobów sławnych cadyków: Menachema Mendla Rymanowera, Cwi Hirsza Kohena i Józefa Friedmana. Polsko-żydowskie miasteczko Rymanów, także dzięki tej książce, na zawsze trwać będzie w naszej pamięci.

Przedsprzedaż, wysyłka 27 kwietnia

Trzecia i ostatnia część opowieści o Łemkowszczyźnie, będącą kontynuacją książek Łemkowszczyzna po obu stronach Karpat i Łemkowszczyzna. Czas wojny i pokoju. Opisano tu najdramatyczniejszy okres jej historii, który zaważył na łemkowskim „być, albo nie być”. Kampania wrześniowa 1939 r. i operacja dukielsko-preszowska były tylko przerażającą uwerturą do wydarzeń mających nastąpić w  latach 1945–1947, a więc przymusowych wysiedleń na Ukrainę sowiecką i akcji „Wisła”, podczas której niemal wszystkich Łemków wywieziono na tzw. Ziemie Odzyskane, przypinając im etykietkę „ukraińskich bandytów”. Czasy PRL-u to okres inwigilacji, życia w strachu i niemożności działalności społecznej czy politycznej. Dopiero po 1990 r. zaczęły powstawać łemkowskie organizacje podtrzymujące odrębność tej mniejszości etnicznej, a można również powiedzieć, że narodu.

Umieszczone na okładce zdjęcie, łemkowskiego pogrzebu z czasów II wojny światowej, ma głęboko symboliczną wymowę. Wydarzenia lat 1944–1989 wskazywały na to, że Łemkowszczyznę czeka nieuchronna zagłada.

Po 1990 r. rozpoczął się jednak renesans łemkowskiej świadomości i choć tych którzy mienią się Łemkami jest tak niewielu, to jednak coraz żywsza jest nadzieja, że fenomen Łemkowszczyzny nie zostanie utracony, lecz żyć będzie jeszcze długie lata.

DANE SZCZEGÓŁOWE

Jerzy F. Adamski, Jan Draus, Małgorzata Rudnicka i inni

Władysław Pulnarowicz

Reprint książki z 1937 roku, ze współczesnym  posłowiem Andrzeja Potockiego

Format: 135x220 mm, liczba stron: 88, oprawa miękka ze skrzydełkami

Rzecz ta dotyczy szlachty polsko-ruskiej, tej niezbyt zamożnej, ale bogatej duchem i patriotyzmem. I chociaż jej przedstawiciele nie trafili na karty podręczników historii, ich rycerskość była niepodważalna. Od czasu Jagiellonów wybierali polskich monarchów i aż po Legiony Piłsudskiego stawali z orężem przeciwko wrogom Rzeczypospolitej. Nieliczni z nich opowiedzieli się za wolną Ukrainą. Rycerstwo Podkarpacia było solą tej ziemi.

Władysław Pulnarowicz urodził się 12 kwietnia 1889 r. w Turce.

Przed I wojną światową działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim, natomiast w czasie wojny służył w Legionach Polskich. W odrodzonej
Polsce do 1932 r. sprawował funkcję dyrektora Kasy Chorych w Turce, potem dyrektora komisarycznego Ubezpieczalni Społecznej w Turce, Starym Samborze i Drohobyczu. W Turce był również członkiem rady miejskiej i powiatowej
oraz zastępcą burmistrza. 16 stycznia 1935 r. złożył ślubowanie jako senator 3. kadencji Senatu II Rzeczypospolitej Polskiej. Zasiadał w senacie także podczas 4. i 5. kadencji, z województwa lwowskiego, z ramienia BBWR, a potem OZON.

Senator Pulnarowicz był członkiem komisji naukowej Komitetu do Spraw Szlachty Zagrodowej na Wschodzie Polski. Jest autorem publikacji „U źródeł Sanu, Stryja i Dniestru (Historja powiatu turczańskiego)” (Turka 1929) oraz „Rycerstwo
polskie Podkarpacia. Dawne dzieje i obecne obowiązki szlachty zagrodowej na Podkarpaciu” (Przemyśl 1937).
Po agresji na Polskę i zajęciu Lwowa przez Związek Sowiecki we wrześniu 1939 r., Pulnarowicz ukrywał się w tym mieście u znajomych.
13 kwietnia 1940 r. Sowieci wywieźli z Turki do Kazachstanu jego rodzinę. Poszukiwany zarówno przez Rosjan, jak i Ukraińców, wielokrotnie zmieniał kryjówki i ostatecznie podjął
decyzję przedostania się na Węgry razem z synem,osiemnastoletnim Janem. Granice zamierzali przekroczyć w Krywce, ale już kilkanaście kilometrów wcześniej w Komarnikach 8 lipca 1940 r.,
wraz z grupą 10 osób, zostali aresztowani i przewiezieni do więzienia w Drohobyczu, a potem do Lwowa „na Brygidki”. 16 maja 1941 r. Trybunał Wojskowy Armii
Specjalnej Kijowskiego Okręgu Wojskowego skazał Władysława Pulnarowicza, senatora Rzeczypospolitej Polskiej, na karę śmierci. Jego syn Jan otrzymał wyrok 25 lat więzienia. Na kilka dni przed zajęciem Lwowa przez Niemców, między
25 a 29 czerwca 1941 r., Władysław wraz z synem zostali zamordowani przez sowieckich zbrodniarzy.
Pochowano ich w zbiorowej mogile „Trzy krzyże” na Cmentarzu Janowskim we Lwowie.

Stanisław Kryciński

Książka ta jest drugą częścią opowieści o Łemkowszczyźnie, kontynuacją wydanej przed dwoma laty Łemkowszczyzny po obu stronach Karpat. Obejmuje sto lat dziejów Łemków żyjących na północnych stokach Karpat i ich sąsiadów Rusnaków, zamieszkujących południowy skłon tych gór. Opisano tu okres od lat 30. XIX w., po lato 1939 r. Opowiedziane tu zostały narodziny łemkowskiej świadomości i literatury, działania podczas Wielkiej Wojny na terenie Beskidu Niskiego i prześladowania jakie dotknęły Łemków w obozie internowania Thalerhof. Kolejne rozdziały opisują cmentarze wojenne tak charakterystyczne dla tej krainy, powrót do prawosławia, działaczy i literatów okresu międzywojennego, powstanie Apostolskiej Administracji Łemkowszczyzny, a w końcu życie na łemkowskiej wsi w latach międzywojennych i łemkowskie rzemiosło z kamieniarstwem na czele.

Stanisław Kryciński – (ur. w 1954 r.) z wykształcenia inż. chemik, z zamiłowania – historyk i krajoznawca, zafascynowany południowo-wschodnią Polską, której uroki od dziesiątek lat niestrudzenie opisuje za pomocą pióra i obiektywu. Autor licznych opracowań, m.in.: Cerkwie drewniane w Karpatach (1979), Nadsanie, cz.1 ,,Gmina Czarna” (1986), Pogórze Przemyskie, (1992, 2014), Bieszczady. Słownik historyczno-krajoznawczy. cz. 1 – Gmina Lutowiska (1995), oraz cz. 2 – Gmina Cisna (1996 i 2007), Przemyśl i Pogórze Przemyskie (1997, 2007), Cerkwie w Bieszczadach (1995 i 2005), Przedwojenna architektura żydowska. Najpiękniejsze fotografie (2014). Nakładem Libry PL ukazały się do tej pory: Bieszczady. Tam gdzie oczy poniosą (2013), Bieszczady. Tam gdzie diabły, hucuły, ukraińce (2013), Bieszczady. Od Komańczy do Wołosatego (2014) oraz Łemkowszczyzna po obu stronach Karpat (2016). W przygotowaniu są publikacje o Pogórzu Przemyskim i kolejna o Łemkowszczyźnie.

Oprawa twarda, Format: 160x220, Liczba stron : 336

Stanisław Kłos

Leksykon osobliwości krajoznawczych Podkarpacia jest zbiorem niemal 230 opowieści o zamkach i pałacach, kościołach i cerkwiach, kapliczkach i innych zabytkowych budowlach, miastach i wsiach, rezerwatach przyrody i osobliwościach natury, obiektach lub zdarzeniach dziwnych i tajemniczych, a także postaciach związanych z regionem i rzadko odwiedzanych miejscach skrywających się w jego zakamarkach.Znalazły się tu opisy wspaniałych budowli i obiektów będących dumą regionu, ale też małych, z pozoru błahych, oddających jego klimat i charakter, bogactwo przyrody oraz różnorodność dziedzictwa kulturowego. To ponad 300 fotografii i 50 map i planów.

**** Stanisław Kłos (ur. w 1935 r.) – nestor polskiego krajoznawstwa. Wieloletni działacz turystyczny i regionalista. Od 1957 r. związany z PTTK, w kilku kadencjach rzeszowskiego oddziału, przewodnik terenowy i beskidzki, zasłużony instruktor krajoznawstwa Polski. Autor wielu opracowań z dziedziny literatury turystyczno-krajoznawczej: przewodników, folderów, tekstów do albumów i map związanych z regionem Podkarpacia oraz licznych artykułów publikowanych w różnych czasopismach. Działalność pisarską zapoczątkował pod koniec lat 60. XX w.

FRAGMENTY DO OBEJRZENIA:

https://issuu.com/wydawnictwolibra/docs/merged_osobliwo__ci

Format: 125x230 mm, oprawa zintegrowana, liczba stron: 464

Janusz Gudowski (red.)

Tom „Pasterstwo w Czarnohorze. Przyczynki do badań kultury huculskiej” pod redakcją Janusza Gudowskiego wypełniają efekty kolejnych badań gospodarki pasterskiej na Huculszczyźnie, przeprowadzonych przez autorów w paśmie Czarnohory. Są to te same miejsca, w których zespół badawczy w podobnym składzie pracował już dwukrotnie, w 1999 r. i 2009 r. Efektem tamtych badan były publikacje: ,,Pasterstwo na Huculszczyźnie. Gospodarka – Kultura – Obyczaj" oraz ,,Przekształcenia gospodarki pasterskiej w ukraińskich Karpatach" . ,,Obecny, trzeci etap prac różni się od poprzednich tym, że nastąpił po krótszej (pięcioletniej) przerwie, a do grona uczestników badań dołączyło młodsze pokolenie. Chociaż pod względem obszarowym badania dotyczyły zaledwie wycinka Huculszczyzny, to jednak ich reprezentatywność jest duża. Wynika to zarówno z siły tradycji pasterskiej, jak i oddziaływania czynników zewnętrznych: trendu demograficznego, zmian w nawykach konsumpcyjnych ludności czy wkraczania nowinek w postaci różnych dóbr i możliwości technologicznych, co wpływa na sposób i styl życia pasterzy. (...) Jednak chociaż zmienia się świat materialny pasterstwa, to świat wewnętrzny – duchowy – zachowuje swa trwałość". Zawartość tomu: Wstęp, Itinerarium (Filip Gudowski, Nazarij Nesteruk), Szata roślinna czarnohorskich połonin (Jurij Nesteruk), Gospodarka na połoninach (Janusz Gudowski,Jacek Hucuł-Stróżewski), Kobieta na połoninie (Katarzyna Tur-Marciszuk), Młodzież i dzieci na połoninach (Szymon Marciszuk), Polityka na połoninach (Wit Gudowski), Kultura materialna – osadnictwo i budownictwo na połoninach (Włodzimierz Witkowski), Piśmiennictwo dotyczące pasterstwa na Huculszczyźnie (Michał Kropiwnicki, Andrzej Ruszczak, Władysław Żakowski), Od przemysłu domowego, poprzez światowe wystawy do izb pamięci (Katarzyna Tur-Marciszuk).

Format: B5, Liczba stron: 156, oprawa broszurowa

Hylaty" Joli Jareckiej – pierwsza powieść o Bieszczadach, proza prosta w swej formie, ale tętniącą emocjami, czyta się jednym tchem... Zielona granica na pograniczu polsko-ukraińsko-słowackim staje się równocześnie granicą wytrzymałości i człowieczeństwa. Przyroda Bieszczadów, wcale nie jest przyjazna, a ziemia ta naznaczona cierpieniem, gdzie nowe stoi na popiele starego, zdaje się być przeklęta. Hala z czwórką dzieci ucieka z trawionej wojną Czeczenii. Wytrzymuje wiele, nawet jazdę wśród odpadów na przyczepie śmieciarki i gwałt na jednym z punktów przerzutowych. Bieszczady mają być dla niej przystankiem w drodze do lepszego życia, gdzieś tam daleko na zachodzie Europy. Jest zdana na innych, takich jak przemytnik Stefan, który mieszka z żoną Hanką w małej wsi w Bieszczadach. Nie jest zły, ale nie potrafi też być dobry, jakby ciążyło nad nim fatum. Jest jeszcze pogranicznik Jurek, znudzony życiem, rozgoryczony nieudanym małżeństwem, szukający pocieszenia w romansach z koleżankami z pracy. To on odegra kluczową rolę w życiu Hali...

Poruszające, pełne głębi i mądrości opowieści o bieszczadzkich losach wtopionych w wiry historii i natury. Trzeba być dzielnym w Bieszczadach. Doskonała proza. BRYGIDA HELBIG

Nowy, mocny głos w polskiej prozie, w który warto jest się uważnie wsłuchać. ROBERT OSTASZEWSKI

Od ponad czterdziestu lat pasjonuję się historią Bieszczadów, która urwała się wraz z powojennymi wysiedleniami. Nie zauważałem, że historia „dzieje się” tu cały czas. Boleśnie uświadomiła mi to przejmująca powieść Joli Jareckiej „Hylaty”, o losach Kamisy Dżamaldinow, która dotarła z Czeczenii aż tu, by przekraczając nielegalnie ostatnią granicę stracić trójkę dzieci. Czyta się jednym tchem! STANISŁAW KRYCIŃSKI

JOLA JARECKA – ur. 1979. Pisarka, poetka, animatorka kultury, reżyserka teatralna. Zaprzedała duszę Bieszczadom i tu na końcu świata, w Zatwarnicy, nad potokiem Hylaty, w dawnym parku konnym stworzyła jedyne w swoim rodzaju kino studyjne.

Wojciech Zatwarnicki

ISBN/EAN: 9788363526047

Liczba stron: 88

Nowy mini przewodnik po Bieszczadach z tekstem Wojciecha Zatwarnickiego. W wersji polskiej i angielskiej. Opis 88 bieszczadzkich miejscowości pod względem historycznym i turystycznym,najciekawsze szlaki, miejsca warte zobaczenia, bieszczadzkie mini-muzea, propozycje dla aktywnych i miłośników sportów zimowych, informacje praktyczne, bieszczadzkie imprezy cykliczne, mapka Bieszczadów, mnóstwo ciekawostek – wszystko to na zaledwie 88 stronach naszego przewodnika.

Wojciech Zatwarnicki

Visiting Bieszczady. The travel guide is a set of historical and practical information about the most interesting places of this extraordinary land. Descriptions of the most interesting hiking, biking trails and ski routes were included. Besides, information about periodic Bieszczady events and places especially worth a look were also added. It is hard not to be influenced by the mountain pastures, Bieszczady lakes and untouched nature. It is said that once someone visits the Bieszczady Mountains, he or she will only come back there throughout their lives. Here on the land of Bieszczady you can meet a bear, a wolf and a lynx in the natural environment. This all in a landscape which you will not find anywhere else and amongst extraordinary people. Churches, shrines, feral orchards, abandoned cemeteries are dumb witnesses to turbulent and multicultural history of the region. The author of the travel guide, Wojciech Zatwarnicki, is a journalist and photojournalist. He has been related with Bieszczady since birth. Although his passion and work made it possible to travel around the world, learn about other cultures, amazing places, wonderful people, however, the Bieszczady Mountains and their discovery provide the highest dose of excitement.

Rafał Dominik

Zmienione i uzupełnione o najnowsze opowiadania  wznowienie  bestsellerowych „Bieszczadzkich opowieści Siekierezady 2”. Zbiór ten wprowadza nas jeszcze  głębiej w mikrokosmos Bieszczadów. Autor zza kontuaru baru legendarnej „Siekierezady” wnikliwie obserwuje groteskowość i dramat losów literackich bohaterów swoich opowiadań. Z każdej strony przemawiają do nas sugestywne obrazy absurdu ludzkiego istnienia, ale też niezwykłego zachwytu życiem, takim jakie jest, w jego najmniejszych codziennych przejawach.

Tom nostalgicznych bieszczadzkich wierszy Jana Szelca.

,,[…]Poezja Jasia to samodział utkany na osnowie bieszczadzkich widoków przetykanych nitkami babiego lata. Chodził po ludziach, co Bieszczad mieli za wszystko i gadał do nich wierszem o bezwioskowych smutkach nanizanych na smyczki traw. Wiele z tych wierszy musiało w Jasiu długo dojrzewać, zanim w dojrzałym kształcie spłynęły na papier. Wydaje się, że słowa, że ludzka mowa jest zbyt kaleka, by opowiedzieć tamten Bieszczad, a jednak Szelcowi się udało. „Mycykowy Dział” jest w istocie jego wydumanym rajem, ale już opuszczonym przez pasterzy i ich stada, dlatego jego kwietne łąki porastają grzechem pierworodnym. Tylko w pa-mięci można go opowiedzieć i przywołać jak senną marę. […]’’ Ze wstępu Andrzeja Potockiego

Jan Szelc ur.w 1935 r. w Krościenku Wyżnym, zm.w 2008 r. w Sanoku. Z wykształcenia pedagog, nauczyciel w Woli Matiaszowej, Olszanicy, później w Sanoku. Jako poeta debiutował w 1967 r. w „Kamenie”. Jest autorem tomików wierszy: Stoję przed sobą (1982), Gwiazda Małej Rawki (1993), Sine Wiry (1995), Mycykowy Dział (1998), Próg domu (2000), Liputowa droga (2004), Odmawiam góry (2004), Łzą żywiczną zalakowane (2008). Nazywany bieszczadzkim bardem, zdobył wiele nagród za swą twórczość poetycką.

Andrzej Potocki

Opowieści i legendy z pogranicza polsko-ruskiego

,,Opowiadam ten najmniejszy z Beskidów w 178 legendach i opowieściach i nie jest on wcale taki mały jakby wynikało to z nazwy. Jest ogromny poprzez swoją niezwyczajną historię, Przez wieki był ojcowizną Polaków, Łemków, Żydów, Dolinian, Pogórzan i Zamieszańców, a nawet Cyganów. Wszyscy oni budowali w nim swoją doczesność ufni w opiekę bożą, ale niosąc w sobie także wiarę w złe moce. Pięć legend zostało przetłumaczonych na język łemkowski, bo Beskid był ich Ojczyzną. Nie mieli innej, aż do czasu, kiedy odmówiono im prawa do własnej tożsamości. Zbierając i opracowując te legendy i opowieści przemierzyłem wielokrotnie Beskid od Przełęczy Łupkowskiej aż po Krynicę. To były jedne z najciekawszych podróży mojego życia". Cyryle, co one są w Beskidzie Ludzi było wtedy nie wiele i do pogańskich bogów się modlili. Minęło już kilka pokoleń, kiedy osiedli w Beskidzie jak zjawił się misjonarz dobrej nowiny. Chodził od osady do osady i opowiadał tutejszym o Chrystusie, synu boga prawdziwego, w trójcy jedynego. Słuchali go, ale nie dawali wiary jego słowom, bo obcy, a oni od ojców i dziadów trwali przy swoim, i od zawsze żertwę składali Światowidowi, Perkunowi i Wołosowi. Aż tu nagle jakiś obcy nawołuje ich, by dawne bogi porzucili. Jakże to tak, nie godzi się odstąpić od wiary przodków i porzucić słowiańskich bogów i przyjąć za swojego jakiegoś obcego boga. Kiedy zapytali tego przybłędę o imię, powiedział, że na chrzcie świętym dali mu Cyryl. Nic z tego nie rozumieli i pozostali przy swoim. Minęło tysiąc lat i więcej, jak taki jeden, co świątki rzeźbił, natchniony jakimś dobrym duchem, przypomniał sobie o Cyrylu i jego postać wiernie odwzorowywał w lipowej desce. I chodził z tymi lipowymi deskami-Cyrylami po Krempnej i po innych wsiach, od kościoła do cerkwi, od knajpy do knajpy i wołał: - komu Cyryla, komu, bo on chce do domu… I sprzedawał te Cyryle za grosz marny, tym co byli w potrzebie. A każdy Cyryl spełniał tylko jedną i to pierwszą wypowiedzianą intencję. Jak który poprosił o uzdrowienie, to i taką łaskę otrzymał, inny o dobrego męża dla swojej córki, a jeszcze inny o co innego. I nazwał ony świątkarz owe Cyryle po swojemu. Pierwszy był Cyryl od nagłej i niespodziewanej śmierci, drugi jako to Cyryl stróż domowego ogniska, trzeci radoszycki, czyli Cyryl od cudownych źródeł, kolejny Cyryl wielkopostny, a potem jeszcze: Cyryl pasterski przez niektórych określany też mianem łemkowskiego, Cyryl magurski zwany również wilczym, Cyryl jordański wspomagający w porzucaniu pogaństwa, Cyryl monasterski patronujący zakładaniu klasztorów, Cyryl krynicki od malowania różnych obrazków, Cyryl tylicki od dalekich podróży, Cyryl lackowski od nieszczęść, jakie mogą się przydarzyć w górach, Cyryl madziarski przeciw zbójcom z Panonii, Cyryl daliowski od szczęśliwego zakładania nowych osad, Cyryl chmurzasty chroniący od gradobicia i porywistych wiatrów. Nie ma już Jędrusia świątkarza i Cyryla nie ma kto wystrugać, jeno łza po nich pozo-stała, co po zboczach gór w doliny się toczy i w wezbranych strumieniach szuka pocieszenia. Buczy wiatr w buczynie, smreki stoją w tęczy rosy, pająk rozpiął sieć w leszczynie, echo woła wniebogłosy: - Komu Cyryla komu, bo on chce do domu…

Długo oczekiwane wznowienie tomu poetyckiego Andrzeja Potockiego. Zbiór nastrojowych wierszy poświęcony bieszczadzkim Madonnom. Wierszom towarzyszą tłumaczenia na język ukraiński oraz wizerunki bieszczadzkich Matek Bożych.

Jak pisze Autor: ,,Początkowo napisałem ten tomik w hołdzie Opiekunkom bojkowskiego ludu, które wraz z nim opuściły Bieszczady, wyrzucone ze świątyń w mozolnym trudzie pobudowanych, lecz przecież nie usunięte z serc, jeśli już nie dawnych mieszkańców, to na pewno tych, którzy przyszli tutaj po nich i zasiedlili tę nieludzką ziemię na nowo. One bez domu, bez grona schodzących z gór wiernych, bez litanii próśb i dziękczynnych modlitw, bez tej najprostszej, ale może najbardziej prawdziwej wiary – pomimo wszystko przetrwały w Bieszczadach, bo znalazły tych, którzy w swoich artystycznych peregrynacjach ocalili je dla następnych pokoleń.

Madonna bieszczadzka

Szukałem Jej w świątyniach
na ołtarzach
Znalazłem
w pustym oczodole
przydrożnej kapliczki
w zdziczałych jabłoniach
na cmentarzu
zmienionym w pastwisko

Zamiast Dzieciątka
trzymała w dłoniach
krzyż męczeństwa
na którym umarły
ruskie wsie

Nie proś dla nich
u Syna
o łaskę zmartwychwstania

Jedna śmierć wystarczy

Jan Pisuliński

Jedną z pierwszych ważnych decyzji narzuconego Polakom przez Józefa Stalina Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego było podpisanie 9 września 1944 r. z rządem Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej umowy o wymianie ludności. Początkowo miano ją zakończyć do lutego następnego roku, ale układ był wielokrotnie przedłużany i ostatecznie protokół kończący akcję wymiany podpisano dopiero 7 maja 1947 r. Przewidywał on możliwość dobrowolnego wyjazdu z Polski wszystkich osób narodowości ukraińskiej. Zdecydowana większość nie chciała jednak dobrowolnie opuszczać rodzinnych domostw i ruszać w nieznane, do czego terrorem zniechęcało też podziemie UPA. Od września 1945 r. trzy dywizje Wojska Polskiego zaczęły więc pod przymusem wysiedlać ludność ukraińską początkowo z czterech powiatów ówczesnego województwa rzeszowskiego – leskiego, lubaczowskiego, przemyskiego i sanockiego, gdzie podziemnie ukraińskie było najsilniejsze. Akcję tę przeprowadzono w brutalny sposób, strzelając do uciekających, bijąc opierających się i siłą zmuszając do podpisania deklaracji przesiedleńczych. Wiosną 1946 r. przesiedleniem objęto także Ukraińców z powiatu jarosławskiego oraz powiatów hrubieszowskiego, tomaszowskiego i włodawskiego w ówczesnym województwie lubelskim. Ogółem z 22 powiatów południowo-wschodniej Polski wyjechało prawie pół miliona osób narodowości ukraińskiej, z tego ćwierć miliona deportowano siłą. Książka jest pierwszą naukową monografią tego przesiedlenia, przedstawia także losy przesiedlonych w pierwszych latach życia na sowieckiej Ukrainie.

***

Dr hab. prof. UR Jan Pisuliński, urodzony 1968 r. w Rzeszowie. W 1992 r., po ukończeniu studiów historycznych w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, rozpoczął pracę na stanowisku asystenta w Zakładzie Historii Powszechnej Najnowszej Instytutu Historii macierzystej uczelni. W 2000 r. obronił doktorat, opublikowany w 2004 r. pod tytułem Nie tylko Petlura. Kwestia ukraińska w polskiej polityce zagranicznej w latach 1918–1923, przez Fundację na Rzecz Nauki Polskiej. W latach 2000–2005 pracował dodatkowo w Biurze Edukacji Publicznej Oddziału IPN w Rzeszowie. W 2010 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. Od lutego 2011 r. pracuje na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Uniwersytecie Rzeszowskim, obecnie kieruje tam Zakładem Historii Najnowszej. Jest autorem ponad 60 publikacji naukowych, dotyczących głównie stosunków polsko-ukraińskich. W  kwietniu 2017 r. nakładem Wydawnictwa Libra PL ukaże się jego książka Akcja Specjalna ,,Wisła”.

Zdzisław Skrok

Książka jest relacją z podróży  na polskie Kresy, na początku lat 90. minionego stulecia, w poszukiwaniu szlachty zagrodowej na Wileńszczyźnie i Polesiu, czartów na Białorusi, polskich śladów na Podolu, Vincenzowskiej prawdy starowieku w Czarnohorze, ale też iście awanturniczych przygód w Gorganach i Bieszczadach Wschodnich. Jak pisze autor: ,,Były to podróże swobody, choć na granicach upadłego imperium nadal szczerzyły kły druciane >>sistiemy<<, wyżki i pasy codziennie bronowanej ziemi. Wszystko tam było dla mnie nowe, zaskakujące, ale w jakiś sposób też znajome, bliskie, nasze. Rozpoznawane w ruinach dworów i zamków, w cmentarnych nagrobkach, w mowie ludzi którzy przetrwali czas zagłady i doczekali sczeźnięcia Bestii. Była to też kraina nie znająca jeszcze pojęcia turystyki masowej, zorganizowanej, prawie pozbawiona lokalnych środków transportu i bazy noclegowej, w rzadko dostępnych sklepach oferująca jedynie chleb i wódkę. Co akurat na nas, wytrenowanych w gospodarce pustych haków, nie robiło wrażenia"

***
Zdzisław Skrok – archeolog, podróżnik, popularyzator nauki i publicysta. Jest autorem książek zawierających eseje historyczne i archeologiczne, m.in. Podolska legenda (2007), Wielkie Rozdroże. Ćwiczenia terenowe z archeologii wyobraźni (2008) Mądrość prawieków (2009), Wymowność rzeczy (2012), Czy wikingowie stworzyli Polskę? (2013).

Oprawa twarda; Liczba stron: 240; Format:135x205 mm

JAROSŁAW GIEMZA

Monumentalna, wyjątkowa, jedyna taka książka Jarosława Giemzy ,,Cerkwie i ikony Łemkowszczyzny".

Autor książki to wybitny znawca ikon i architektury cerkiewnej, kierownik Działu Sztuki Cerkiewnej Muzeum-Zamku w Łańcucie, przewodnik beskidzki, autor wielu opracowań dotyczących sztuki cerkiewnej dawnej eparchii przemyskiej. W tej starannie wydanej publikacji zostały zaprezentowane rzadkie, często nieznane dotąd, ikony z terenów Łemkowszczyzny, w tym XV-wieczne ikony z cerkwi w Daliowej, Tyliczu czy Florynce ze zbiorów lwowskich. Publikacja składa się z czterech działów dotyczących kolejno: tradycji religijnej, architektury cerkiewnej, wyposażenia cerkiewnego i ikonografii. Pierwsza część książki poświęcona tradycji religijnej wprowadza czytelnika w świat cerkwi. Mówi o tym, że kształt świątyni – jej architekturę i wyposażenie, determinują wskazania o uniwersalnym charakterze, sformułowane na długo przed chrztem Rusi, których dotrzymywanie wcale nie musi stać w sprzeczności z pojawianiem się oryginalnych, właściwych poszczególnym regionom cech. Opowiada w jaki sposób lokalna Cerkiew, która na przestrzeni kilku stuleci zyskała własny koloryt, dochowuje wierności tradycji religijnej i podporządkowuje zasób stosowanych form plastycznych wymogom kultu. Aby było to możliwe, zarysowano tło historyczne oraz umieszczono w nim elementy sakralnego dziedzictwa. Autor jako część publikacji postanowił ująć opracowany redakcyjnie tekst swojego nauczyciela i mistrza śp. Jerzego Tura pt. ,,Architektura cerkiewna”. W oparciu o jego myśl i spostrzeżenia prowadzi swoje dociekania naukowe, uzupełnia je szkicami, sztychami i fotografiami archiwalnymi łemkowskich cerkwi.Budowlę, której wnętrze zdobią malowidła, wyposażoną w księgi, utensylia oraz inne ważne sprzęty ożywia i czyni Świątynią dopiero sprawowana w jej wnętrzu Liturgia, całe obrzędowe bogactwo i zgromadzeni na modlitwie wierni. Taka żywą cerkiew pokazana została w rozdziale trzecim. Ostatnia natomiast część poświęcona jest ikonografii, zostało w niej przedstawionych przeszło 250 stron wizerunków świętych z ikon z terenów Łemkowszczyzny. Nieocenionym źródłem do dziejów Łemkowszczyzny, jej poszczególnych parafii oraz badań nad kształtowaniem się i zróżnicowaniem języka pozostają liczne, często obszerne inskrypcje na obrazach, sprzętach cerkiewnych, elementach architektonicznych, nagrobkach, marginaliach ksiąg liturgicznych. Autor ,,Ikon i cerkwi Łemkowszczyzny” układa przed nami niesamowitą układankę, dzięki odpowiedniemu aparatowi poznawczemu i rekwizytom w postaci znajomości języka staro-cerkiewno-słowiańskiego ale też symboliki biblijnej, odsłania tajemnice, które do tej pory były przed nami ukryte w mistyce cerkwi. Uzupełnieniem książki są też analizy, rysunki pomiarowe i dokumentacyjne, projekty, opracowania paleograficzne z tłumaczeniami z języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, wykaz świąt cerkiewnych, cyrylicki zapis liczbowy, datowanie w kalendarzu juliańskim i gregoriańskim oraz rozdział o księgach cerkiewnych.

Data wydania:
2016
Format:
210x287 mm
Ilość stron:
656
Oprawa:
twarda

13 stycznia 2017 roku po długiej, trwającej prawie rok, walce z rakiem Przemek Chmielewski ,,Chmielu” odszedł na ,,niebieskie połoniny". Zostawił po sobie miłość bliskich, dobrą pamięć i przyjaźń Bieszczadu, który z wyboru stał się Jego ostatnim domem. Zostawił także ten śpiewnik, ostatnie ziemskie marzenie, w którego realizacji, pomimo choroby, brał czynny udział. Mirosław Welz.

Data wydania: 2017
Format: 135 x 200 mm
Ilość stron: 40 + Płyta CD
Oprawa: Miękka

Jan Czop

Barwa armii Królestwa Polskiego 1815-1830 oraz w wojnie polsko-rosyjskiej 1831 (526 sylwetek żołnierzy) jest ostatnim z cyklu trzech albumów przedstawiających żołnierza polskiego w okresie stu trzydziestu lat, od początków kształtowania się jego munduru w XVIII wieku po wojnę polsko-rosyjską w 1831 roku, która zamknęła pewien okres wojskowości polskiej. W kroju i barwie mundurów z lat 1815-1830 występuje interesujące przenikanie się elementów tradycji staropolskiej i napoleońskiej oraz wpływów rosyjskich.W załącznikach do albumu umieszczono kopie rozporządzeń władz polskich w sprawie organizacji oddziałów nowych formacji uczestniczących w wojnie polsko-rosyjskiej 1831 roku.

NOWE, UZUPEŁNIONE WYDANIE, 2017

Jan Czop

Album ,,Barwa Wojska Rzeczypospolitej Obojga Narodów w XVIII wieku oraz Legionów Polskich 1797-1807" (570 sylwetek żołnierzy) jest pierwszą częścią cyklu albumów przedstawiających żołnierza polskiego w okresie stu trzydziestu lat, od początków kształtowania się jego munduru w XVIII wieku po wojnę polsko-rosyjską w 1831 roku, która zamknęła pewien okres wojskowości polskiej. Wiek XVIII jest znaczący dla rozwoju polskiego munduru. Od kontusza, żupana i czapki z opuszką futrzaną oraz rajtroka, pludrów i kapelusza do do kurtki ułańskiej z rabatami, rajtuz z lampasami i rogatej czapki. Mundur ten, rozsławiony przez szwoleżerów i ułanów w wojnach napoleońskich, znalazł stałe miejsce w europejskich armiach – austriackiej, niemieckiej, rosyjskiej, francuskiej, brytyjskiej, a nawet tureckiej. Dołączony do albumu aneks zawiera kopie lub odpisy regulaminów, ordynansów i przepisów mundurowych tego okresu. Należy zaznaczyć, że jest to pierwszy zbiór tego rodzaju w polskiej literaturze przedmiotu. NOWE, UZUPEŁNIONE WYDANIE, 2017

Ryszard Szociński

Ryszard Szociński urodził się na Lubelszczyźnie, ale już od 1970 r. ciałem i duszą związał się z Bieszczadami. Zasłynął swoją galerią „Atamanią” w Cisnej, a najbardziej swoimi wielokrotnie nagradzanymi wierszami, pięknymi, bo „pisanymi sercem”. Sokrates poetów na ciśniańskim aeropagu obdarza spragnionych dobrym słowem. „Święty Chaos” to Jego najnowszy tom, można powiedzieć, najbardziej dojrzały,w pewnym sensie podsumowujący. To w nim zbuntowany poeta godzi się z życiem, losem i Bogiem..

,,Ryszard Szociński poczernił biel niezapisanych dotąd kart pismem spowiedzi swojego serca. Ten niepoprawny marzyciel w życiodajnym akcie wykluwania się filozoficznych metafor obdarza nas odtrutką na ogrom bezrefleksyjnej wegetacji, pozostając prawowitym lokatorem bieszczadzkiego krajobrazu".

Krzysztof Myszkowski (SDM), fragment Wstępu

Mirosław Welz

Dziesiąty już tomik poetycki popularnego twórcy. Po raz pierwszy tak dużą przestrzeń wypełniły w jego twórczości nasi bracia mniejsi. Zwierzęta duże i małe, ich ,,nieludzka”, a jakże ludzka obecność. Welz jest – moim zdaniem – „poetą treści”. On przede wszystkim wyłapuje egzystencjalne i ontologiczne ciężary i paradoksy naszego istnienia. Jakby chciał w najprostszych słowach ucapić trud życia, czyli wszystkie te uwikłania, które nie zapewniają nam słodkiego eudajmonizmu. ,,Mirosław Welz potrafi w sposób niezwykle prostolinijny mówić o sprawach ważnych, czasami bolesnych. W jednym z wierszy pada np. takie oczekiwanie: …mieć duszę / Taką jak człowiek / lecz bardziej ludzką. Te trzy wersy to przecież wyzwanie dla długiego eseju – i metafizycznego, i etycznego. Welz dzięki swojej „prostolinijności” osiąga zamierzony cel poprzez ascezę skojarzeń....Mirosław Welz żyje refleksyjnie i opowiada te wszystkie sprawy w pięknie niewydumany i nieprzegadany sposób. Mogę to tylko tak spuentować: taki „prosty” tomik, a taki mądry, poruszający i czuły" (Z posłowia Leszka Żulińskiego) Garść Boję się krzyczeć Nocą Zaciskam Twoje imię Czuję Jak uderzasz we mnie Coraz bardziej Wypadam z garści I nie potrafię się W nią wziąć.

Data wydania: 2016
Format: 130x200 mm
Ilość stron: 64
Oprawa:Miękka ze skrzydełkami

Bogato ilustrowana historia pierwszej polskiej brygady zmotoryzowanej, która celująco zdała egzamin wojenny we wrześniu 1939 roku, stając się zalążkiem słynnej 1 Dywizji Pancernej. Był taki polski związek taktyczny – napisał gen. Franciszek Skibiński, w 1939 r. szef sztabu 10 BK – który egzystował i walczył o niepodległość Polski przez cały czas trwania II wojny światowej, od 1 września 1939 roku do 6 maja 1945 roku. Związkiem tym była 10 Brygada Kawalerii, która wprawdzie dwukrotnie zmieniała strukturę organizacyjną – i nawet nazwę – niemniej jednak wszystkie jej wcielenia stanowiły jak najbardziej prawną kontynuację istnienia przedwrześniowej brygady.

Nowe, poprawione wydanie.

Ruiny cerkwi, nieistniejące wsie, bunkry UPA, trudna historia stosunków polsko-ukraińskich, ale też wspaniałe góry i niezwykłe historie dolin. Oto cała prawda o Bieszczadach. Nie znajdziemy w Bieszczadach imponujących ruin czy monumentalnych budowli. Jednak już sama konfrontacja rzeczywistości z przedwojennymi mapami zadziwi niejednego. Ciągnące się dziś kilometrami bezludne i zarośnięte przestrzenie jeszcze 70 lat temu tętniły życiem, a teren ten był przeludniony. W każdej dolinie była wieś, w której stały drewniane domy, nieraz tak ciasno ustawione, że „z dachu na dach kapało”.

KSIĄŻKA WYDANA W SETNĄ ROCZNICĘ BITWY JUTLANDZKIEJ W albumie przedstawiono najbardziej fascynujące epizody działań wojennych na wszystkich akwenach I wojny światowej – od ostrzelania przez Niemców portu w Lipawie 2 sierpnia 1914 r. do samobójstwa niemieckiej Hochseeflotte w Scapa Flow 21 czerwca roku 1919. Ponad 200 pocztówek z tej epoki pozwoli inaczej spojrzeć na wydarzenia, które odbywały się sto lat temu. Album umożliwi przypomnienie nie tylko takich wielkich bitew jak jutlandzka, ale i znacznie mniejszych, choć nie mniej dramatycznych zajść.

Niesamowita relacja z pierwszej wyprawy białego człowieka do samego czarnego serca Kraju Papuasów w latach 20. XX w. *** Zbyt ostro wryły się w moją pamięć przeżycia w tej głębokiej wilgotnej dżungli i stoją mi przed oczyma łańcuchy górskie. Znowu widzę się otoczony przez nagich dzikusów, których baczne oczy śledzą mnie, czekając tylko na krótką chwilę roztargnienia, by mi cios zadać. Znowu spostrzegam czarne sylwetki przede mną na szlaku wyrastają jak spod ziemi, z napiętymi łukami, z podniesionymi dzidami...Taki jest już ów Kraj Papuasów. Kładzie on swe znamię na każdego, kto go odwiedzi. Niektórych uderza tylko jego malowniczość i ci są zachwyceni. Innym objawia się tam matka natura z najgorszej, z najbardziej okrutnej, krwiożerczej strony. Widzą ludożerców z ociekającymi krwią kłami, gotujących się do szturmu, przyczajonych do ataku, do siania śmierci i przelewu krwi, do sadystycznych saturnaliów. Przepada się za Krajem Papuasów, albo się go nienawidzi... *** Istnieje u Papuasów prawo podsycające nieustanny mord. Zabrania ono młodzieńcowi żenić się, póki nie zdobędzie prawa do noszenia na głowie odznaki z piór, a zdobywa się je tylko przelaniem krwi ludzkiej. I pod tym względem dziki nie jest skrępowany w wyborze ofiary. Może być nią zarówno staruszka lub bezradne dziecko.

*************

 Rafał Dominik – tekst

Ryszard Kaja – ilustracje

Liczba stron: 112

Oprawa twarda

format 135x210  mm

Najnowszy, zupełnie inny niż poprzednie, bieszczadzki wybór opowiadań z kultowej Siekierezady. Tym razem opowiadaniom towarzyszy  ponad dwadzieścia przenikliwych ilustracji wybitnego grafika Ryszarda Kai.

Wyjątkowe literackie i graficzne portrety ciśniańskich bohaterów opowiadań Rafała Dominika zachwycają swoją bolesną groteskowością i dramatyzmem.

Bieszczady – kraina geograficzna rozpościerająca się z południa od cmentarza ciśniańskiego.  Następnie ciągnie się przez staw przy muzeum Siekierezady do murów właściwej świątyni na północy. Od zachodu granicą tej ziemi jest pomnik socrealny wielkiego karabinu. Niżej niego usadowione są obiekty drobnych sklepikarzy i agora, czyli parking przed Siekierą, gdzie się  mędrcy  spotykają. Granicą wschodnią jest most kolejki wąskotorowej na rzece Solince, gdzie zmęczeni całodzienną dyskusją filozofy odpoczywają, a zamiast poduszki pod głową mają zabytkową szynę, co wykuły ją jeszcze huty Franciszka Józefa starego cesarza. Oto i całe Bieszczady, w których ja się mieszczę i komponuję i mieści się świat mój cały.

Podobno nazwa tej pięknej ziemi pochodzi od Biesa i Czada – diabłów, dwóch jak katoda i anoda, jak ten plus i minus, antagonistów zaciekłych, piekielnych braci, z których jeden z dobra, a drugi ze zła jest ulepiony. Gdy znudził się Biesowi i Czadowi żywot piekielny, to uciekli sobie przez furtkę niedomkniętą gdzieś na wysokości Berehów na powierzchnię ziemi. Długo błądzili w poszukiwaniu celu i żadna kraina ich nie zauroczyła, aż trafili do Cisnej i tutaj na agorze Bafla i Mietka Nożownika zobaczyli, a jak ich jeszcze posłuchali, to  zapragnęli zanurzyć się w takim sposobie istnienia i wtedy Bies wcielił się w Bafla, a Czad w Mietka Nożownika. I istne piekło na ziemi się poczęło gdy za Siekierezadą wino litrowe w kartonie spożywali, a kroniki poczynań tych diabelskich pomiotów  są moją skromną ręką spisywane.

Zbigniew Kozicki

Liczba stron: 200

Format: 210x287 mm

Oprawa twarda

Wydanie 2015, uzupełnione i poprawione

Publikacja ta, bogata w unikatowe fotografia, mapy i schematy jest próbą syntezy dziejów wsi Solina i jej okolic od czasów najdawniejszych, przez  okres galicyjski, burzliwe lata II wojny światowej, akcję wysiedleńczą, po budowę słynnej zapory. Obszar dzisiejszego Jeziora  Solińskiego to niegdyś tętniąca życiem dolina Sanu, gdzie w zgodzie z naturą i sobą żyła ludność polska i rusińska.

Autor opracowania Zbigniew Kozicki, to emerytowany pracownik  Zespołu Elektrowni Wodnych Solina–Myczkowce. Sam siebie określa mianem ,,pisarza amatora”. Związany z ukrytą wśród zielonych bieszczadzkich wzgórz Soliną, postanowił przekazać Czytelnikom swą wiedzę na temat tej malowniczo położonej miejscowości

WINCENTY POL

Liczba stron: 128+ 8 rozkładanych tabel

Oprawa twarda + obwoluta

Format: 160x250 mm

Sztandarowe dzieło geograficzno-etnograficzne Wincentego Pola (1807–1872), powstałe w połowie XIX wieku,  wznowione dziś w opracowaniu redakcyjnym Stanisława Krycińskiego, tchnie egzotyką dawno minionych czasów. Opisany w nim – pod względem topograficznym, hydrograficznym, a wreszcie kulturowym – teren rozciąga się na północ od głównego grzbietu Karpat od Bramy Morawskiej, przez Tatry, Bieszczady i Huculszczyznę, po Bukowinę. Drobiazgowe rozważania naukowca, jednego z pierwszych badaczy Karpat,  urozmaicają malownicze opisy pobudzające wyobraźnię, skreślone ręką literata i poety. Wzbogacone o piękne grafiki z epoki zapewne ucieszy każdego miłośnika polskich gór i pogórzy.

JACEK RUDNICKI

Oprawa twarda,

Liczba stron: 96

Format: 190x230 mm

Stanisław Kłos

Liczba stron: 168
Oprawa miękka ze skrzydełkami
Papier kredowy
Format: 120x200 mm

Pisząc o Bieszczadach wypada zacząć od stwierdzenia, że cały ten region jest pewnego rodzaju „osobliwością”, bowiem drugiego takiego, czy choćby podobnego, w naszym kraju nie ma. Za takim jego określeniem przemawiają czynniki geograficzne, przyrodnicze, historyczne i społeczne, zarówno te dawne, jak i współczesne.
***

Kilkadziesiąt (71)  opisanych w przewodniku atrakcji turystycznych, to tylko namiastka ogromu tematów i spraw, które można tu zobaczyć i przeżyć, to jakby wstęp, zachęta, do jego odwiedzenia i poznania. Bieszczady to pewnego rodzaju fenomen przyrody i ludzi, którzy w ciągu minionego półwiecza zdołali ponownie zagospodarować i niebywale ożywić ten zakątek Polski, pozostawiając jednocześnie dzikie, bezludne enklawy zachwycające bogactwem przyrody.

Małgorzata Jarosińska

Format: 155 x 215 mm
Oprawa miękka ze skrzydełkami
180 stron

Operacja ,,Bieszczady ’40” – to największa i najbardziej znana akcja harcerska lat powojennych, która rozpoczęła się w 1974 roku i miała trwać 10 lat – do czterdziestolecia Polski Ludowej. Miała włączyć harcerzy w zagospodarowanie i ożywienie kulturalne Bieszczadów i równocześnie umożliwić im przeżywanie wakacji wśród wspaniałej przyrody dzikich i niedostępnych wtedy gór. Niestety, dobrą i pożyteczną w założeniach ideę, obudowano taką ilością propagandy, sloganów i pustych haseł, a także zaplanowano na tak ogromną skalę, że musiała przekroczyć rozsądne granice i została uznana jako przykład propagandy sukcesu.

Książka nie mówi jednak tylko 10 latach operacji ,,Bieszczady’ 40”, harcerze bowiem związali się z tą krainą dużo wcześniej i są tutaj do dnia dzisiejszego. Chce przypomnieć kiedy pojawili się w Bieszczadach po II wojnie światowej, co tutaj robili i jakie skutki do dzisiejszego dnia, ma obecność młodych ludzi w szarych, zielonych i granatowych mundurach. A jeżeli lektura tej opowieści przypomni komuś własną młodość, jeżeli „oczyma duszy” zobaczy ognisko i niesamowite bieszczadzkie niebo, to będzie znaczyło, że trud nasz nie poszedł na marne.

Małgorzata Jarosińska jest historykiem, instruktorem ZHP w stopniu harcmistrza i społecznym instruktorem Muzeum Harcerstwa w Warszawie. Całe życie zawodowe związana z Muzeum Okręgowym w Rzeszowie, a życie „społeczne” i prywatne – z harcerstwem, dziećmi i górami.

Z doświadczenia wie, jak ważne dla historii jest zabezpieczanie źródeł i zbieranie relacji oraz wspomnień od uczestników pewnych wydarzeń. Właśnie dlatego, żeby ocalić od zapomnienia wiele lat harcerskiej działalności w Bieszczadach, podjęła się napisania tej książki – świadoma narażania się na krytykę z wielu stron. Książka nie jest opracowaniem naukowym, ale też nie jest fikcją literacką. Jest opowieścią o harcerzach i Bieszczadach, opartą po części na źródłach archiwalnych, a w dużej części na wspomnieniach ludzi, którzy tam przeżywali swoją młodość w mundurach harcerskich.

Tadeusz Hołówko

format: 135x195 mm

174  strony

reprint wydania z 1931 r.

Wspomnienia Tadeusza Hołówki (1889–1931) wydane w 1931 r. w dwóch tomach: Przez dwa fronty oraz Przez kraj czerwonego caratu przedstawiają mało znany epizod działań polskich podejmowanych u schyłku I wojny światowej w celu stworzenia własnych sił zbrojnych. Na tym tle ich autor – znakomity publicysta i polityk, współtwórca idei prometejskiej, jeden z najbliższych współpracowników Józefa Piłsudskiego – przedstawia barwny obraz ogarniętych rewolucją i bolszewizmem ziem dzisiejszej Ukrainy i zachodniej Rosji. Jako emisariusz sprawy polskiej dotarł do Moskwy, gdzie rozmawiał z Trockim i Leninem. Niestety, wspomnienia Hołówki zostały tragicznie przerwane. W sierpniu 1931 r. został zamordowany przez ukraińskich zamachowców, terrorystów z OUN, nie kończąc II tomu wspomnień.

Tak pisał o książce, po jej wydaniu, Wincenty Rzymowski: ,,Jest to książka, która bierze nas w niewolę, od pierwszej strony i każe chłonąć kartę  po karcie aż do końca. [...] Opisywane przezeń wypadki historyczne  – wypadki, których areną była Ukraina w ostatnim roku wojny światowej – są nam z grubsza znane. Wiemy, że Legiony, które przestały istnieć w kraju nie zmartwychwstały na emigracji w Rosji,  że brygada Hallera uległa rozbiciu i rozproszeniu. Wiemy to. A jednak wszystko pod piórem Hołówki staje się nowością i niespodzianką, na nowo budzi  na przemian obawę gniew i nadzieję. [...] Jeszcze raz nad sceną krwawego teatru podnosi się zasłona dziejów. Jeszcze raz staniemy u brzegu olbrzymiego, tajemniczego i rozhukanego morza rosyjskiej rewolucji. [...]  Oto być może  klucz do tajemniczego uroku tej książki. Narodziła się ona z żywiołu wszechświatowej burzy, rozrosła w błyskawicach i ich groźnych blasku odsłoniła miarę człowieka, który nie wyzywa niebezpieczeństw i nie igra z nimi lekkomyślnie, ale gdy je na drodze swoich celów spotka, czoło im stawia nieugięte i w walkę kładzie całą swą radosną duszę".

Tadeusz Hołówko

format: 135x195 mm

296 stron

reprint wydania z 1931 r.

Wstęp współczesny: prof dr hab. Jan Pisuliński

Wspomnienia Tadeusza Hołówki (1889–1931) wydane w 1931 r. w dwóch tomach: Przez dwa fronty oraz Przez kraj czerwonego caratu przedstawiają mało znany epizod działań polskich podejmowanych u schyłku I wojny światowej w celu stworzenia własnych sił zbrojnych. Na tym tle ich autor – znakomity publicysta i polityk, współtwórca idei prometejskiej, jeden z najbliższych współpracowników Józefa Piłsudskiego – przedstawia barwny obraz ogarniętych rewolucją i bolszewizmem ziem dzisiejszej Ukrainy i zachodniej Rosji. Jako emisariusz sprawy polskiej dotarł do Moskwy, gdzie rozmawiał z Trockim i Leninem. Niestety, wspomnienia Hołówki zostały tragicznie przerwane. W sierpniu 1931 r. został zamordowany przez ukraińskich zamachowców, terrorystów z OUN, nie kończąc II tomu wspomnień.

Współczesna edycja została opatrzona wprowadzeniem dra hab. prof. UR Jana Pisulińskiego, zawierającym życiorys Hołówki i zarys problematyki epoki, w której przyszło mu żyć.

 Tak pisał o książce, po jej wydaniu, Wincenty Rzymowski: ,,Jest to książka, która bierze nas w niewolę, od pierwszej strony i każe chłonąć kartę  po karcie aż do końca. [...] Opisywane przezeń wypadki historyczne  – wypadki, których areną była Ukraina w ostatnim roku wojny światowej – są nam z grubsza znane. Wiemy, że Legiony, które przestały istnieć w kraju nie zmartwychwstały na emigracji w Rosji,  że brygada Hallera uległa rozbiciu i rozproszeniu. Wiemy to. A jednak wszystko pod piórem Hołówki staje się nowością i niespodzianką, na nowo budzi  na przemian obawę gniew i nadzieję. [...] Jeszcze raz nad sceną krwawego teatru podnosi się zasłona dziejów. Jeszcze raz staniemy u brzegu olbrzymiego, tajemniczego i rozhukanego morza rosyjskiej rewolucji. [...]  Oto być może  klucz do tajemniczego uroku tej książki. Narodziła się ona z żywiołu wszechświatowej burzy, rozrosła w błyskawicach i ich groźnych blasku odsłoniła miarę człowieka, który nie wyzywa niebezpieczeństw i nie igra z nimi lekkomyślnie, ale gdy je na drodze swoich celów spotka, czoło im stawia nieugięte i w walkę kładzie całą swą radosną duszę".

Przewodnik po Polsce południowo-wschodniej

z  28 mapami

 red. Stanisław Lenartowicz

Format – 115x165 mm,

oprawa twarda, płótnopodobna, z tłoczeniem

Objętość – 608 str + 28 map i planów

Ekskluzywny przewodnik retro z 1937 r. po południowo-wschodnich kresach  II RP zabierze nas w  podróż po Huculszczyźnie, Roztoczu Lwowskim, Ziemi Przemyskiej, Lubelszczyźnie, Wołyniu, Podolu, Pokuciu, zagłębiu naftowym z Drohobyczem i Stryjem oraz Beskidach Wschodnich.  Znajdziemy w nim propozycje wycieczek krajoznawczych oraz opisy najważniejszych zabytków takich miast jak Lwów, Przemyśl, Jarosław, Przeworsk, Lublin, Zamość, Brody, Zbaraż, Łuck, Równe, Kowel, Tarnopol, Sambor, Kosów i Żabie. Ciekawe teksty zostały opatrzone pięknymi, niezwykle dokładnymi planami i mapami, które także dzisiaj mogą być pomocne w zwiedzaniu tych miejsc. Wspaniały prezent dla wszystkich miłośników Kresów.

SPIS MAP:

Mapa szlaków komunikacyjnych

Mapa 630x570 mm, Polska południowo-wschodnia

Okolice Lwowa

Puławy–Kazimierz

Szwajcaria Wołyńska

Przełom Słuczy

Miodobory

Jar Dniestru: Niżniów–Uścieczko

Jar Dniestru: Zaleszczyki–Dźwinogród

Zagłębie Borysławskie

Dolina Górnego Prutu

Gorgany Wschodnie

Czarnohora

Okolice Sławska

Gorgany Zachodnie

Gorgany Środkowe

Kołomyja–Kosów–Kuty

Beskidy Huculskie

Żabie i okolica  

PLANY MIAST:

Lwów

Jarosław

Przemyśl

Lublin

Zamość

Łuck

Tarnopol

Stanisławów  

Ekskluzywny reprint przewodnika z 1935 r. z 20 planami i mapami dołożonymi w kieszonce na tyłach publikacji. Znajdziemy w nim propozycje wycieczek krajoznawczych oraz opisy najważniejszych zabytków. Zawiera informacje o następujących krainach:
Wileńszczyzna
Nowogródczyzna
Grodzieńszczyzna
Suwalszczyzna
Kurpiowszczyzna
Puszcze Białowieska i Świsłocka
Podlasie
Polesie

Przykłady map:

WKRÓTCE ukaże się druga część Przewodnika po Polsce

Liczba stron: 232
ISBN: 978-83-63526-48-1
Format: 135x205 mm
Oprawa twarda

Fragmenty do obejrzenia:

http://issuu.com/librapl/docs/ksiazka_bieszczady_issu

Nowe, poprawione wydanie.
Ruiny cerkwi, nieistniejące wsie, bunkry UPA, trudna historia stosunków polsko-ukraińskich, ale też wspaniałe góry i niezwykłe historie dolin. Oto cała prawda o Bieszczadach.

Nie znajdziemy w Bieszczadach imponujących ruin czy monumentalnych budowli. Jednak już sama konfrontacja rzeczywistości z przedwojennymi mapami zadziwi niejednego. Ciągnące się dziś kilometrami bezludne i zarośnięte przestrzenie jeszcze 70 lat temu tętniły życiem, a teren ten był przeludniony. W każdej dolinie była wieś, w której stały drewniane domy, nieraz tak ciasno ustawione, że „z dachu na dach kapało”.

Tekst: Prof. Stanisław Sławomir Nicieja

Fotografie: Krzysztof Hejke, Siergiej Tarasow i inni

Format: 240x290 mm; Liczba stron: 148

Nowy wspaniały album o Lwowie. Doskonałemu, erudycyjnemu  tekstowi  profesora Nicieji, towarzyszą  znakomite fotografie Krzysztofa Hejke i Siergieja Tarasowa przedstawiające wielowiekową i wielokulturową historię Lwowa.

Lwów buduje swoją współczesną mitologię, często wspólną wielu narodom. I to jest najbardziej pozytywnym zjawiskiem. Miasto to jest bowiem obszarem, na którym przecina się kilka historii równoległych – jest Lwów polski, ukraiński, żydowski, austriacki, ormiański i one wszystkie, na dobrą sprawę, tworzą specyfikę tego miasta. Dziejów Lwowa nie da się wyrwać z historii Polski. Gdyby ktoś chciał to uczynić, musiałby amputować z polskiej pamięci historycznej trudno wymierzalną przestrzeń czasową i intelektualną. I na tym polega fenomen tego miasta w historii Polski i Europy. [Fragment Wstępu]

Profesor Stanisław Sławomir Nicieja – historyk, biografista, eseista, długoletni rektor Uniwersytetu Opolskiego i jego budowniczy, senator RP V kadencji, miłośnik i renowator zabytków, laureat wielu nagród i wyróżnień, m.in. „Gloria Artis”, tygodnika „Polityka”, „Pro Memoria”, Polskiej Fundacji Kulturalnej w Londynie. Ma w swoim dorobku setki artykułów, dwadzieścia książek i kilkanaście filmów historycznych. Jest wybitnym znawcą dziejów Kresów Wschodnich, czego dobitnie dowiódł książkami: „Cmentarz Łyczakowski we Lwowie”, „Orlęta Lwowskie – czyn i legenda”, „Twierdze kresowe Rzeczypospolitej”, „Lwów. Ogród snu i pamięci”, „Kresowe Trójmiasto. Truskawiec-Drohobycz-Borysław”, „Kresowa Atlantyda. Historia i mitologia miast kresowych” (wielotomowa). Esej o Lwowie otwierający ten album jest wynikiem trzydziestoletnich przemyśleń autora nad dziejami Lwowa.

Fragmenty do obejrzenia:  http://issuu.com/librapl/docs/lw__w._miasto_zatartych_granic_wybr

Jan Czop

Liczba stron: 136

Oprawa twarda

Format: 297x210 mm

Dostępna od 10 listopada 2013

Kilka lat temu ukazała się publikacja Jana Czopa Barwa Wojska Rzeczypospolitej Obojga Narodów w XVIII wieku. Przyczyniła się do wzrostu zainteresowania mundurem tego okresu.

Dostęp do nowych materiałów i źródeł skłonił autora, członka Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy, do przygotowania nowego wydania albumu. W niniejszej publikacji znacznie poszerzonej o tematykę Legionów Polskich z lat 1997–1807, zamieszczono obszerniejszy tekst, nowe, a także poprawione i uzupełnione plansze mundurowe (570 sylwetek żołnierzy) oraz aneks zawierający kopie lub odpisy regulaminów, ordynansów i przepisów mundurowych. Warto zaznaczyć, że to pierwsze tego rodzaju zestawienie w naszej literaturze.

Mieczysław Orłowicz

Format: 115x165 mm

Liczba stron: 96

Bogato ilustrowany, ekskluzywny reprint wydania z 1914. Przewodnik Mieczysława Orłowicza prowadzi nas od od źródeł Sanu w Bieszczadach, przez Gorgany, Bliźnicę i Świdowiec, Czarnohorę, Karpaty Marmaroskie, Karpaty Bukowińskie aż po Alpy Rodniańskie. To podróż nie tylko krajoznawcza, ale i kulturowa. Orłowicz zapoznaje nas z wspaniałymi zabytkami, typami budownictwa ludowego i rdzenną ludnością tych terenów. A wyprawa to tym, ciekawsza, że, cytując autora, góry te dzięki swej wysokości, piękności i pustce, najwięcej mają warunków do skierowania ku nim ruchu turystycznego.

Mieczysław Orłowicz

Format: 115x165 mm

Liczba stron: 280

Ekskluzywny reprint wydania z 1925 roku to wycieczka po przedwojennym Lwowie i jego okolicy, z dołączonym kolorowym planem miasta.

Na niemal trzystu stronach tego bogato ilustrowanego, pięknymi fotografiami, przewodnika znajdziemy historię Lwowa oraz opisy wszystkich wspaniałych, nawet tych mniej znanych, zabytków Lwowa. Prowadzi on przez przedwojenne lwowskie ulice, wskazując czytelnikowi galerie, muzea, pomniki oraz parki, piękniejsze gmachy, kościoły i cerkwie.

Przewodnik zawiera również zaplanowane przez Orłowicza, przed niemal wiekiem, propozycje bliższych i dalszych wycieczek za miasto, które do dziś nie tracą na swej aktualności. Prowadzą one między innymi do Czartowskiej Skały, zamku w Starym Siole, cerkwi w Gródku Jagiellońskim czy zamków w Olesku i Żółkwi.

Autor: Jerzy F. Adamski

Liczba stron: 560

Oprawa twarda

„W krainie Pogórzy…” to bogato ilustrowany wybór, krajoznawczych
i dotyczących historii regionu, tekstów Jerzego F. Adamskiego.
Obejmują one szeroko pojęty teren Podkarpackiego wraz
z jego wspaniałymi zabytkami, burzliwą historią i wybitnymi
osobistościami związanymi z tym regionem.

Tomasz Kunzek

Ekskluzywny reprint wydania z 1928 roku, dotyczącego województwa tarnopolskiego – najbardziej na południowy wschód wysuniętego obszaru II RP.  Ziemia ta „mlekiem i miodem" płynąca przechodziła ciężkie koleje. Trzema szlakami wpadały tu hordy najeźdźców od wschodu, pustosząc ogniem i mieczem kraj, który stał się terenem bohaterskich walk i najważniejszych rozpraw oręża polskiego. Niemal wszystkie jej zamki jak Zbaraż, Podhorce i Olesko owiane są wspomnieniami historycznymi, a każda piędź ziemi przesiąkła krwią najlepszych synów Ojczyzny, którzy broniąc wrogom dostępu do Państwa, będącego przedmurzem kultury zachodniej, dali życie swe w ofierze.

DO PRZEWODNIKA ZOSTAŁA DODANA MAPA WOJEWÓDZTWA TARNOPOLSKIEGO

Tekst wstępu Andrzej Karczmarzewski

Tekst w albumie  Włodzimierz Szuchiewicz,

wypisy z książki Huculszczyzna

Ten przepiękny album, barwny tak jak strój huculski, zawiera ponad 200, często unikalnych, zdjęć i kart pocztowych.

Znajdziemy na nich  nie tylko ciekawe wizerunki Hucułów, sceny rodzajowe z ich codziennego życia, huculskie cerkwie, ale też różne przejawy turystycznej eksploatacji tych niegdyś południowo-wschodnich rubieży Polski, jak choćby schronisko PTT na Kostrzycy czy sanatorium Apolinarego Tarnawskiego w Kosowie. Równie ważne są tu góry, bez których trudno wyobrazić sobie Hucułów, o czym mówią słowa popularnej piosenki:

Dla Hucuła nie ma życia,
Jak na połoninie.
Gdy go losy w doły rzucą,
Wnet z tęsknoty ginie.

Liczba stron 136

Oprawa twarda

Format 210x287

Pełny kolor

Patronaty: GAZETA GÓRSKA, KARPATY TRAVEL

Tekst: W. Miedniak, fotografie: Z. Marcinkowski, Photo-Plat i inni

Trzynasty tom serii Przedwojenna Polska w krajobrazie i zabytkach to podróż na międzwojenne ziemie śląskie, różnorodne i bogate w sprzeczności. Na północy to przede wszystkim w dymne pary osnuta kraina nieprzerwanej, dniem i nocą, pod ziemią i na jej powierzchni, wrącej pracy miliona kół maszynowych i setek tysięcy ramion robotniczych. W środkowej częśći ziemia ta jest głównie równinna polna i rolna, a w południowa część to zakątek górski, obleczony i w świątynną powagę leśną i słoneczną krasę hal, surowy dla ludzi, ale też i ludzi hartownych wychowujący.

Format: 210x287
Oprawa twarda
Liczba stron: 64
ISBN 978-83-63526-28-3

Tekst: M. Orłowicz, fotografie: Z. Marcinkowski, Photo-Plat, J. Bułhak i inni

Dwunasty tom serii Przedwojenna Polska w krajobrazie i zabytkach to nostalgiczna podróż przez ziemie dawnego województwa poznańskiego. Na kartach albumu zobaczymy: słynną Mysią Wieżę w Kruszwicy, zabytki Poznania, Strzelno, gnieźnieńską katedrę, zamek w Kórniku, pałac w Rogalinie, Szamotuły, Leszno, pałac Sułkowskich w Rydzynie, a także Bydgoszcz i Inowrocław, które do 1938 r. znajdowały się na terenie tego województwa.

Format: 210x287
Oprawa twarda
Liczba stron: 76
ISBN 978-83-63526-27-6

T. X Województwo lubelskie i białostockie

Tekst: Władysław Woydyno, fotografie:  J. Bułhak, S. Szalay, S. Radomski i inni

Książka jest dziesiątym  tomem  z serii reprintów Przedwojenna Polska w krajobrazie i zabytkach i stanowi sentymentalną podróż przez obszar dawnych województw lubelskiego i białostockiego, ziemi, która ,,jest skarbnicą malowniczości nie tylko rozsypanej szczodrą ręką przyrody, ale i tworzonej przez lud miejscowy”.
Przeglądając karty albumu  odwiedzimy takie miejsca jak: Lublin, Nałęczów, Puławy, Kazimierz nad Wisłą, Zamość, Białystok, Grodno, Druskieniki, Puszcza Białowieska  czy jeziora Suwalszczyzny.

Fotografie: Stanisław Cyparski, Paweł Fabiszewski, Marek Myśliwiec, Marcin ,,Roger" Pojałowski, Wiesław Rozmus, Marek Samojeden, Wacław Szczepański, Dariusz Tyrpin, Wojciech Zatwarnicki. Tekst: Adriana Pyszkowska

Podkarpacie to niezaprzeczalnie jeden z najpiękniejszych rejonów Polski, z licznymi cennymi zabytkami, bogatą kulturą i tyleż ciekawą, co burzliwą historią. W albumie "Podkarpacie z lotu ptaka" zaprezentowaliśmy spacer przez jego malownicze tereny począwszy od wideł Wisły i Sanu, przez Roztocze, historyczny szlak miast, po Beskid Niski i Bieszczady.

Jest to jedyna okazja żeby zobaczyć ten uroczy zakątek Polski w zupełnie nowym spektrum z perspektywy lotu ptaka, zadziwiającej niedostrzeganymi z ziemi wzorami i układami przestrzennymi, stworzonymi przez matkę naturę i pracę ludzkich rąk.

ISBN 978-83-89183-83-5
Liczba stron: 208
Format 240 x 290 mm
Oprawa twarda

Prof. Jerzy Motylewicz, Andrzej Pyszkowski

Podkarpacie to niezaprzeczalnie jeden z najbardziej atrakcyjnych turystycznie zakątków Polski. Zajmuje jej południowo-wschodnią część, sąsiadując ze Słowacją i Ukrainą. W malownicze tereny województwa podkarpackiego wspaniale wpisują się jego miasta z licznymi cennymi zabytkami i kartami dziejów zapisanymi, częstokroć, przez burzliwą historię.

"Miasta Podkarpacia" to przegląd przez 50 miast, ich początki powstania, jak i współczesność. Książka pokazuje nie tylko reprezentatywne dla każdego z nich obiekty, ale również związane z nimi znane osoby. Całość poprzedza wprowadzenie przedstawiające warunki powstania i rozwoju podkarpackich miast w aspekcie kulturowym, religijnym i gospodarczym.

Fotografiom przedstawiającym najciekawsze obiekty towarzyszą teksty opowiadające o każdym z miast, ułożone według stałego modułu złożonego z rysu historycznego, kalendarium, a także opisu zabytków i znanych osób. Nieocenionym walorem albumu jest tłumaczenie tekstu głównego i podpisów na język angielski.

Album zawiera takie miasta jak:

Baranów Sandomierski, Błażowa, Boguchwała, Brzostek, Brzozów, Cieszanów,
Dębica, Dukla, Dynów ,Głogów Małopolski, Iwonicz-Zdrój, Jarosław,
Jasło, Jedlicze, Kańczuga, Kolbuszowa, Kołaczyce, Krosno, Lesko,
Leżajsk, Lubaczów, Łańcut, Mielec, Narol, Nisko, Nowa Dęba, Nowa Sarzyna,
Oleszyce, Pilzno, Pruchnik, Przecław, Przemyśl, Przeworsk, Radomyśl Wielki,
Radymno, Ropczyce, Rudnik nad Sanem, Rymanów, Rzeszów, Sanok, Sędziszów Małopolski,
Sieniawa, Sokołów Małopolski, Stalowa Wola, Strzyżów, Tarnobrzeg, Tyczyn, Ulanów, Ustrzyki Dolne i
Zagórz.

Liczba stron: 336
ISBN 978-83-89183-76-7
Format: 240 x 290
Oprawa twarda
Język: angielski

Prof. Jerzy Motylewicz, Andrzej Pyszkowski

Podkarpacie to niezaprzeczalnie jeden z najbardziej atrakcyjnych turystycznie zakątków Polski. Zajmuje jej południowo-wschodnią część, sąsiadując ze Słowacją i Ukrainą. W malownicze tereny województwa podkarpackiego wspaniale wpisują się jego miasta z licznymi cennymi zabytkami i kartami dziejów zapisanymi, częstokroć, przez burzliwą historię.

"Miasta Podkarpacia" to przegląd przez 50 miast, ich początki powstania, jak i współczesność. Książka pokazuje nie tylko reprezentatywne dla każdego z nich obiekty, ale również związane z nimi znane osoby. Całość poprzedza wprowadzenie przedstawiające warunki powstania i rozwoju podkarpackich miast w aspekcie kulturowym, religijnym i gospodarczym.

Fotografiom przedstawiającym najciekawsze obiekty towarzyszą teksty opowiadające o każdym z miast, ułożone według stałego modułu złożonego z rysu historycznego, kalendarium, a także opisu zabytków i znanych osób. Nieocenionym walorem albumu jest tłumaczenie tekstu głównego i podpisów na język angielski.

Album zawiera takie miasta jak:

Baranów Sandomierski, Błażowa, Boguchwała, Brzostek, Brzozów, Cieszanów,
Dębica, Dukla, Dynów ,Głogów Małopolski, Iwonicz-Zdrój, Jarosław,
Jasło, Jedlicze, Kańczuga, Kolbuszowa, Kołaczyce, Krosno, Lesko,
Leżajsk, Lubaczów, Łańcut, Mielec, Narol, Nisko, Nowa Dęba, Nowa Sarzyna,
Oleszyce, Pilzno, Pruchnik, Przecław, Przemyśl, Przeworsk, Radomyśl Wielki,
Radymno, Ropczyce, Rudnik nad Sanem, Rymanów, Rzeszów, Sanok, Sędziszów Małopolski,
Sieniawa, Sokołów Małopolski, Stalowa Wola, Strzyżów, Tarnobrzeg, Tyczyn, Ulanów, Ustrzyki Dolne i
Zagórz.

Liczba stron: 336
ISBN 978-83-89183-80-4
Format: 240 x 290
Oprawa twarda
Język: polski

Anita Lehmann

Podręcznik "Mój przyjaciel flet" łączy podstawy gry na flecie poprzecznym z elementamii teorii muzyki. Stanowi pomost pomiędzy przedmiotami teoretycznymi, takimi jak kształcenie słuchu i rytmika, a lekcją gry na flecie.

Format:235x310mm